ชายป่วยหนักสองคน      จำต้องมารักษาตัวในห้องเดียวกันของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง        คนหนึ่งได้รับอนุญาตให้นั่งบนเตียงเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงในตอนบ่าย  เพื่อช่วยถ่ายเทของเหลวออกจากปอด     เตียงของเขาอยู่ด้านเดียวกับหน้าต่างของห้อง          ส่วนชายอีกคนหนึ่งต้องนอนราบอยู่ตลอดเวลา ไม่สามารถลุกขึ้นนั่งได้  ทั้งสองคนพูดคุยกันตลอดเวลา  พูดถึงภรรยาและครอบครัว  บ้านและการงาน และอื่นๆ
 

ทุกๆบ่ายเมื่อชายข้างหน้าต่างได้นั่งบนเตียง  เขาก็จะใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงนั้น    บรรยายถึงทุกสิ่งที่เขาเห็นอยู่นอกหน้าต่างนั้น    ให้เพื่อนร่วมห้องของเขาฟัง
 

ชายอีกคนหนึ่งเริ่มรอคอยถึงหนึ่งชั่วโมงนั้นของทุกบ่าย  เพื่อให้ชีวิตเปิดกว้างและมีชีวิตชีวาไปกับกิจกรรมและสีสันของโลกที่อยู่นอกหน้าต่างนั้น
 

จากหน้าต่างสามารถมองเห็นสวนต้นไม้ร่มรื่นและทะเลสาบ  มีเป็ดและหงส์เล่นน้ำส่วนเด็กๆก็เล่นเรือบังคับวิทยุขนาดเล็กคู่หนุ่มสาวควงแขนกันท่ามกลางดอกไม้หลากหลายสี      ขณะที่ชายข้างหน้าต่างบรรยายรายละเอียดเหล่านี้    ชายอีกคนหนึ่งก็จะหลับตาและสร้างจินตนาการติดตามไป
บ่ายวันหนึ่ง     ชายข้างหน้าต่าง บรรยายถึงขบวนพาเหรดที่กำลังผ่านไป    แม้ชายอีกคนหนึ่งจะไม่ได้ยินเสียงดนตรี      แต่เขาก็สามารถมองเห็นด้วยสายตาแห่งจิตใจโดยอาศัยคำบรรยายที่ได้ฟัง
 

เช้าวันหนึ่งพยาบาลเข้ามาและพบว่า ชายข้างหน้าต่างนั้น เสียชีวิตแล้วอย่างสงบเหมือนนอนหลับไป    เธอเสียใจและเรียกให้เจ้าหน้าที่นำศพออกไป
ทันทีที่เห็นว่าเหมาะ  ชายอีกคนหนึ่งก็ถามว่าตนจะย้ายไปอยู่เตียงข้างหน้าต่างได้หรือไม่  พยาบาลมีความสุขมากที่เห็นว่า   ชายคนนั้นมีความต้องการที่จะมีชีวิตและได้เปลี่ยนเตียงให้  เมื่อเขาอยู่ตามลำพังเขาพยายามดันตัวเองด้วยศอกข้างหนึ่งช้าๆ ด้วยความเจ็บปวด  เพื่อที่จะมองดูโลกภายนอกด้วยตาตนเองเป็นครั้งแรก ที่สุด เขาก็ทำสำเร็จ  และพยายามหันศีรษะมามองดูหน้าต่างข้างเตียงของเขา
 

เขากลับพบแต่ผนังที่ว่างเปล่า  ชายคนนั้นถามนางพยาบาลว่าเพื่อนร่วมห้องของเขาทำได้อย่างไรที่บรรยายภาพต่างๆที่เกิดขึ้นนอกหน้าต่างได้อย่างน่าฟัง  นางพยาบาลตอบว่า  ชายคนนั้นตาบอด และมองไม่เห็นแม้กระทั่งผนัง  “บางทีเขาคงต้องการพูดเพื่อให้กำลังใจคุณ”

ความสุขที่แบ่งปัน  ให้ผลทั้งต่อผู้ให้และผู้รับ