ชายแก่เลยวัย 70 คนหนึ่งคุยกับลูกชายที่เพิ่งกลับมาเยี่ยม หลังจากแต่งงานย้ายครอบครัวออกไปไม่กี่ปี
ชายแก่ : แจ๊ค (ชื่อลูกชาย) นั่นอะไรลูก ? พ่อเห็นลาง ๆ
แจ๊ค : อ๋อวัวหน่ะพ่อ
เวลาผ่านไป2-3 นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรลูก ?
แจ๊ค : วัวตัวเดิมนั่นแหละพ่อยังไม่ไปไหนเลย
ผ่านไปอีก2-3 นาที
ชายแก่ : แจ๊ค นั่นอะไรอีกล่ะลูก ?
แจ๊ค : (เริ่มมีอารมณ์หงุดหงิด) วัวพ่อวัว !!วัวตัวเดิมที่เพิ่งถามนั่นแหละ
เวลาผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่ : แจ๊คนั่นอะไรลูก ?
แจ๊ค :(เริ่มทนไม่ไหว) เอ๊ะ !! พ่อนี่ยังไงนะถามซ้ำ ๆ ซาก ๆ อยู่ได้ ผมจะบอกครั้งสุดท้ายแล้วนะว่า วัว…!!
ผ่านไปอีก 2-3 นาที
ชายแก่ : แจ๊คนั่นอะไรน่ะลูก ?
แจ๊ค : โอ๊ย!!! พ่อเลอะเลือนแล้ว คุยกันไม่รู้เรื่อง ผมไม่คุยกับพ่อแล้ว
แล้วแจ๊คก็ผละจากพ่อไปอย่างอารมณ์เสียเป็นที่สุดเวลาผ่านไป จวบจนตอนเย็นได้เวลาอาหารค่ำ เมื่อไม่เห็นผู้เป็นพ่อลงมาแจ๊คจึงเดินขึ้นไปตามที่ห้อง ณ ที่นั่นเขาได้พบชายแก่ นั่งเหม่อลอย ข้าง ๆมีไดอารี่เก่า ๆเล่มหนึ่งที่เพิ่งเขียนบันทึกในวันนี้เสร็จ
แจ๊คถือวิสาสะเข้าไปอ่านความว่า…ครั้งหนึ่งเมื่อ 40 กว่าปีก่อนมาแล้วเรามีลูกชายคนหนึ่งที่เรารักมากที่สุด เราตั้งชื่อเค้าเองว่า…แจ๊คในวันที่อากาศแจ่มใสวันหนึ่ง เราพาแจ๊คออกไปเดินเล่นตอนนั้นแจ๊คกำลังพูดได้เก่งทีเดียว เราพาเค้าไปนั่งที่สวนหลังบ้านพอดีมีวัวผ่านมา…
แจ๊คถามเราว่า พ่อ นั่นอะไร…วัวไงลูก เราตอบ เวลาผ่านไปอีกไม่ถึงนาที แจ๊คก็ถามคำถามเดิมเราอีก เราก็ตอบเช่นเดิมอีก เป็นอย่างนี้อยู่ถึง25 ครั้ง ..เราไม่เคยเบื่อหน่ายเลยที่จะตอบคำถามเดิม ๆ เหล่านั้นเรากลับรู้สึกดีใจอย่างที่สุดที่ลูกสนใจเราอย่างไม่เบื่อหน่าย…
แต่ในวันนี้ณ ที่แห่งเดิม คน 2 คน ที่เคยถามคำถามเดียวกันหากแต่ว่าเราเป็นฝ่ายถาม แจ๊คเป็นฝ่ายตอบ.เพียง 5 ครั้งเท่านั้นลูกก็ตวาดเสียงดังใส่เรา หาว่าเราเลอะเลือน รังเกียจแม้แต่จะคุยกับเราต่อไป…
เมื่ออ่าบจบแจ๊ครู้สึกผิดขึ้นมาจับใจ พ่อเลี้ยงเขามาอย่างดีแต่วันนี้สิ่งที่เขาทำให้ท่านคือ การตวาดเสียงดัง ไม่พูดด้วยแล้วก็เดินหนีไปเขาตระหนักว่า เขาได้ทำสิ่งผิดพลาดซึ่งเขาเองแทบไม่รู้ตัว
แล้วคุณล่ะ วันนี้คุณได้ทำอะไรดี ๆ ให้ท่านเหล่านั้นหรือยัง?…