เปลวเทียนทั้ง 4 เล่ม ค่อยๆพลิ้วไหวไปอย่างช้าๆ 
 บรรยากาศรอบข้าง ช่างแผ่วเบายิ่งนัก
 หากเราเงี่ยหูฟัง จะได้ยินเทียนทั้งสี่สนทนากัน . . .
 

เทียนเล่มแรกเอ่ย “ฉันคือสันติภาพ น่าเศร้าเหลือเกิน
ทุกวันนี้ ไม่มีใครอยากให้ฉัน สว่างไสว”
แสงของ”สันติภาพ” ค่อยๆ ริบหรี่ และ ดับไป

เทียนเล่มที่สอง เอ่ย “ฉันคือ ศรัทธา น่าเศร้าหนักหนา
ทุกวันนี้ ไม่มีใครต้องการ” 
แสงของ “ศรัทธา” ค่อยๆ ริบหรี่ และ ดับไป

เสียงเอ่ยขึ้นมาอย่างเศร้าใจเทียนเล่มที่สาม กล่าว “ฉันคือ ความรัก
ฉันไม่เข้มแข็งพอ ที่จะส่องสว่างต่อไป”
“ผู้คนเพิกเฉยและไม่เห็นค่าของฉันแม้แต่คนใกล้ชิดพวกเขายังไม่คิดจะเติมรักให้แก่กัน”
 

ว่าดังนั้น พลัน “ความรัก” ก็ดับไป
        

ไม่ช้าไม่นาน…เด็กน้อยคนหนึ่งได้เดินเข้ามา
เมื่อพบเทียนสามเล่มดับไป เขาเริ่มร่ำไห้และหลั่งน้ำตา

“ทำไมพวกเธอถึงดับไป พวกเธอต้องสว่างไสวตราบนิรันดร์ไม่ใช่หรือ”

            
ทันใด เทียนเล่มที่สี่กระซิบอย่างแผ่วเบา
“อย่ากลัวไปเลยหนูน้อย ตัวฉันนี้คือ ความหวัง

ตราบใดที่ฉันยังส่องสว่างอยู่ได้
เทียนสามเล่มนั้น จะกลับมาไม่ช้านาน”

 เด็กชายตัวน้อยตาเป็นประกายด้วยความปิติ
สองมือนั้นค่อยๆ จุด “เทียนแห่งความหวัง”

พร้อมกันกับเทียนอีกสามเล่ม

  อย่าปล่อยให้ “แสงแห่งความหวัง”ในชีวิตเราดับไป
ไม่ว่าสิ่งต่างๆ จะเลวร้ายหรือแย่สักแค่ไหน
เมื่อเรามี ความหวัง แล้วไซร้ . . .
สันติภาพ ศรัทธา และ ความรักก็จะส่องสว่างอยู่ในตัวเราเสมอ