ให้เมื่อมันมีค่า
 

หลายปีมาแล้วเมื่อฉันไปทำงานเป็นอาสาสมัครที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง    ฉันได้รู้จักกับเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อ ลิซ ซึ่งป่วยเป็นโรคร้ายที่มีน้อยคนที่จะเป็น โอกาสที่เธอจะหายจากโรคนี้ได้คือ ต้องทำการถ่ายเลือดจากน้องชายอายุห้าขวบของเธอ  ผู้ซึ่งรอดจากโรคร้ายนี้ได้อย่างปาฏิหาริย์    จึงทำให้ร่างกายเขาสร้างภูมิคุ้มกันโรคร้ายนี้ขึ้นมา  หมออธิบายสถานการณ์ให้น้องชายของเธอฟัง และถามเด็กชายว่าเขาต้องการจะให้เลือดของเขาแก่พี่สาวหรือไม่ฉันเห็นเขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสูดหายใจลึกแล้วพูดว่า

” ได้ครับหากมันช่วยพี่สาวผมได้ ”                                         

 

เมื่อทำการถ่ายเลือดเขานอนยิ้มอยู่ที่เตียงข้างๆพี่สาว  ในขณะที่เราเริ่มจะเห็นสีสันคืนสู้แก้มของเธอ  หน้าของเด็กชายก็เริ่มซีดและรอยยิ้มก็จางหายไป  เด็กชายมองไปที่หมอและถามด้วยเสียงสั่นเครือ                 

” ผมกำลังจะตายใช่ไหม?”

 

ด้วยความเป็นเด็ก เขาเข้าใจหมอผิดไป     เด็กชายคิดว่าเขาต้องให้เลือดทั้งหมดของเขาให้แก่พี่สาวเพื่อช่วยชีวิตเธอ      ซึ่งเขาก็ยังตัดสินใจที่จะถ่ายเลือด แม้จะทำให้เขาต้องตายก็ตาม

“ทำงานให้เหมือนกับคุณไม่ต้องการเงิน    รักให้เหมือนกับคุณไม่มีวันจะเจ็บปวดกับมัน     และเต้นรำให้เหมือนกับไม่มีใครมองคุณอยู่”