อย่าให้ความรักของเรามีแต่ตอ

                   สนทนาจากเจ้าอาวาสวันนี้อยากจะพูดเรื่องสำคัญ จากจดหมายนักบุญเปาโลอัครสาวกถึงชาวโครินธ์ ฉบับที่หนึ่ง บทที่ 13 ข้อ 4-13 แต่ก่อนอื่นขอนำเสนอภาพ อันเกิดมาจากจินตนาการ จากบทอ่านนี้ซึ่งได้ลองเขียนเป็นรูปไว้เมื่อสักเกือบ 10 กว่าปีมาแล้ว               

 

          ท่านเปาโลเริ่มจดหมายฉบับนี้ว่า “ความรักย่อม….” ได้มานึกคิดดูแล้วว่าท่านคงจะหมายความว่า “ความรักย่อมประกอบไปด้วย….”แปลว่าความรักไม่ได้เป็นอะไรที่อยู่ โดดๆ ลอยๆ แต่ต้องมีสิ่งอื่นเป็น องค์ประกอบ เหมือนกับต้นไม้ เพื่อจะได้เป็นต้นไม้ที่สมบูรณ์ต้องประกอบไปด้วย กิ่งก้าน ใบ ผล และ ดอก

          ต้นแห่งความรักก็เช่นเดียวกัน ต้องประกอบไปด้วยกิ่ง ก้าน และ ณ ที่นี้ในจดหมายถึงชาวโครินธ์ กิ่งของความรักประกอบไปด้วย กิ่งอย่างน้อย ณ เวลานั้น 14 กิ่ง ตามการนิยามของนักบุญเปาโล กิ่งทั้ง 14 ได้แก่ ความอดทน ความมีเมตตากรุณาเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ไม่อิจฉา ไม่อวดตัว ไม่หยิ่งจองหอง ไม่หยาบคาย ไม่เห็นแก่ตัว ไม่โมโหฉุนเฉียว ไม่จดจำความผิดของผู้ที่กระทำไม่ดีต่อเรา ไม่ยินดีในความชั่ว ชื่นชมในความถูกต้องดีงาม ให้อภัยตลอดเวลา เชื่อไว้ใจในผู้อื่น มีความหวังอยู่เสมอ และมีความอดทนบากบั่นอยู่เสมอ

          คนที่จะพูดได้ว่ามีความรักจริงๆ มีความรักแท้ๆ และมีความรักที่สมบูรณ์ จะต้องดำเนินชีวิตประกอบไปด้วยกิ่งแห่งความรักทั้ง 14 กิ่งนั้น ยิ่งมีกิ่งครบมากเท่าไร ความรักของผู้นั้นก็จะเป็นความรักที่สมบูรณ์แท้ และเมื่อเวลาผ่านไป กิ่งแห่งความรักอาจจะต้องเพิ่มขยายไปตามสถานการณ์ที่เรียกร้อง และบางทีจะต้องมีมากกว่า 14 กิ่งด้วยซ้ำไปเป็นต้นในยุคปัจจุบัน

          ดังนั้นใครก็ตามที่ประกาศตนเองว่ามีความรักในตัว ก็ให้ลองสำรวจดูกิ่งทั้ง 14 ว่า มีครบหรือไม่ หรือขาดกิ่งใดหรือไม่ และถ้าบอกว่า มีความรักแต่กิ่งทั้ง 14 ไม่มี หรือมีไม่ครบ ก็คงจะต้องเรียกความรักนั้นว่า เป็นแค่ “ตอแห่งความรัก” เท่านั้น