สวัสดีครับ สัปดาห์ละครั้ง อาทิตย์ที่ 28 กรกฎาคม 2556

ทุกวันเราต้องมีการติดต่อสัมพันธ์กันและกันไม่ว่าจะเป็นใบ้หูหนวกตาบอดหรือพิการการติดต่อสัมพันธ์กันนั้นสามารถที่จะกระทำได้ในหลายรูปแบบที่ใช้กันมากที่สุดก็คือสื่อกันด้วยคำพูดคือการสนทนากันนั่นเองนอกจากนั้นก็อาจจะมีการใช้ภาษาท่าทาง(ภาษามือ) ของคนใบ้(ปกติคนใบ้ก็จะหูหนวกด้วย) และยังมีภาษาเขียนของคนที่พูดไม่ได้แต่หูยังดีอยู่ฯลฯ

นอกจากนั้นปัจจุบันยังมีการติดต่อสัมพันธ์กันทางเครื่องมือสื่อสารสมัยใหม่ที่มีประสิทธิภาพแบบไร้พรมแดนไปแล้วซึ่งเราทราบกันดีอยู่ไม่จำเป็นต้องเดินทางมาพบกันด้วยซ้ำไปสามารถเห็นหน้าเห็นตาเห็นท่าทางกันได้อย่างดี…

พระวรสารวันนี้บรรดาศิษย์ขอให้พระเยซูทรงสอนวิธีการภาวนาหรือการติดต่อสัมพันธ์กับพระผู้เป็นเจ้านั่นเองสาเหตุคงเพราะลูกศิษย์ของยอห์นได้รับการสอนจากยอห์นและคงจะเห็นพระเยซูเจ้าทรงภาวนาบ่อยๆ… จึงอยากจะภาวนาให้ดีๆบ้าง

พระเยซูเจ้าจึงทรงสอนพวกเขาให้ภาวนาด้วยบทภาวนาที่สำคัญที่สุดคือ“บทข้าแต่พระบิดา”บรรดานักเทวศาสตร์และนักพระคัมภีร์จึงตีความหมายของการภาวนาตามเนื้อหาในบทข้าแต่พระบิดาที่พระเยซูเจ้าทรงสอนศิษย์ของพระองค์ว่ามีจุดประสงค์สำคัญอยู่4 ประเด็นคือ

1. การมนัสการถวายพระเกียรติแด่องค์พระบิดาพระผู้เป็นเจ้า

2. การโมทนาขอบพระคุณพระองค์ที่ทรงรักและประทานพระพรต่างๆให้

3. การกราบขออภัยในความผิดในนามของตนที่ได้กระทำไปทั้งต่อพระองค์และต่อเพื่อนมนุษย์

4. การวิงวอนขอความช่วยเหลือในพระพรต่างๆที่จำเป็นสำหรับชีวิตประจำวันของตน

ดังนั้นการภาวนาที่ครบสมบูรณ์จึงต้องมีจุดประสงค์หรือลักษณะทั้ง4 ประการด้วยมิใช่เน้นกันอยู่เพียงประการที่4 อยู่ประการเดียวตั้งหน้าตั้งตาขออย่างเดียว…  อย่างนี้ถือว่าจะเป็นการเห็นแก่ตัวไปหน่อยหรือเปล่า?

วันนี้จึงอยากให้พี่น้องลองประเมินการภาวนาของตนเองซิว่าเป็นอย่างไร? ควรจะปรับปรุงแก้ไขในประเด็นไหน? และอย่ารีรอขอให้ลงมือกระทำเลย… สวัสดีครับ