สวัสดีครับ

เมื่อสัปดาห์ที่แล้วพูดถึงเรื่องการเริ่มต้นดีเนื่องจากเป็นวันอาทิตย์แรกของปีโดยหวังว่าจะเป็นกำลังใจให้กันและกันในการดำเนินชีวิตต่อไป… และได้กล่าวถึง“คุณธรรม”พร้อมกันนั้นบอกว่าจะเล่าให้ฟังในโอกาสต่อไป

สัปดาห์นี้จึงขอทำตามสัญญาจะขอกล่าวถึงเรื่องราวของ“คุณธรรม” กันสักหน่อย…

ก่อนอื่นหมดพี่น้องลองคิดซิว่าคุณธรรมคืออะไรมีความหมายอย่างไร…ผมเชื่อว่าทุกท่านคงจะเข้าใจและตอบได้กันทุกคนส่วนมากก็จะบอกว่าเป็นความดีที่มีอยู่ในบุคคลนั้นๆแน่นอนว่าที่บอกเช่นนี้ยังไม่ใช่คำตอบเพราะยังมิได้บอกว่าคืออะไร… เพียงพูดรวมๆว่าเป็น“ความดี”

คุณธรรมคือความคิดคำพูดและการกระทำที่มีคุณค่าถูกต้องเสริมสร้างความดีให้เกิดขึ้นทั้งต่อตนเองและเป็นต้นต่อส่วนรวม(ผู้อื่น)… และคุณธรรมนี้แหละเป็นตัวบ่งชี้ว่าใครเป็นคนดีหรือไม่ดีเขาจึงบอกเสมอว่าคนดีเขาวัดกันที่คุณธรรมมิใช่วัดกันที่ความเก่งความสวยความหล่อหรือความร่ำรวยยศถาบรรดาศักดิ์

เมื่อพูดถึงคุณธรรมถ้าเรายกตัวอย่างให้เห็นจะเข้าใจกันดีเช่นความซื่อสัตย์ความสุภาพความเอื้อเฟื้อโอบอ้อมอารีความอดทนความขัยนหมั่นเพียรความพอเพียงฯลฯเหล่านี้คือคุณธรรม

ทำให้คิดถึงพระคัมภีร์จดหมายนักบุญเปาโลถึงชาวโครินทร์ฉบับที่1 บทที่13 ข้อ4-7ที่พูดถึงกิจการของความรัก… “ความรักย่อมอดทนมีใจเอื้อเฟื้อไม่อิจฉาไม่โอ้อวดตนเองไม่จองหองไม่หยาบคายไม่เห็นแก่ตัวไม่ฉุนเฉียวไม่จดจำความผิดที่ได้รับไม่ยินดีในความชั่วร่วมยินดีในความถูกต้องให้อภัยทุกอย่างเชื่อทุกอย่างหวังทุกอย่างอดทนทุกอย่าง…”

คุณธรรมกับความรักจึงต้องถือว่าเป็นเรื่องเดียวกันจริงๆทำให้เข้าใจได้อย่างแจ้งชัดที่บอกว่ารักผู้อื่นเหมือนรักตนเอง(หรือเหมือนที่พระเยซูเจ้าทรงรักรักเรา) นั้นหมายถึงอะไรต้องปฏิบัติตนเช่นไร

เมื่อคุณธรรมเป็นความคิดคำพูดและการกระทำหรือพฤติกรรมของมนุษย์เราจึงเป็นเรื่องที่ต้องแสวงหาฝึกฝนออกแรงพยายามสั่งสมและเสริมสร้างให้เกิดขึ้นกับชีวิตของตนเองให้มากที่สุด…ถ้าเราปรารถนาจะเป็น“คนดี”และเชื่อว่าทุกคนต้องการเช่นนั้น… สวัสดีครับ.