“รักพระองค์จนลืมโลก รักเพื่อนพี่น้อง…ผู้ยากไร้จนลืมตนเอง”
“เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า เราเป็นประตูคอกแกะ ทุกคนที่มาก่อนหน้าเรา เป็นขโมยและโจร แต่แกะมิได้ฟังเสียงของเขาเหล่านั้น เราเป็นประตู ผู้ที่เข้ามาทางเราก็จะรอดพ้น เขาจะเข้าจะออก และจะพบทุ่งหญ้า ขโมยย่อมมาเพื่อขโมย ฆ่าและทำลาย เรามา เพื่อให้แกะมีชีวิต และมีชีวิตอย่างสมบูรณ์”(ยน 10:7-10)
สัปดาห์ก่อนคุยกับพี่น้องถึงความทุกข์ความเจ็บปวดของพี่น้องที่ต่างประเทศ เช่น ที่ประเทศเกาหลีใต้กับเรื่องเรือรับส่งข้ามฟากเป็นสาเหตุให้นักเรียนประสบภัย และมีสูญเสียชีวิตนับร้อย นำความรู้สึกร่วมเศร้าโศกเสียใจจากพวกเราส่งไปร่วมด้วยเป็นอันมาก
สัปดาห์นี้มีเรื่องเดือดร้อนสะเทือนใจพี่น้องชาวไทยบ้างเข้ามา เป็นต้นพี่น้องทางภาคเหนือ กับพี่น้องที่จังหวัดเชียงราย กับภัยพิบัติทางธรรมชาติ เรื่องแผ่นดินไหว ผ่านมาสามสี่วันคืนแล้วยังมีพี่น้องอีกมากมายที่ยังหวาดผวามาตั้งมุ้งนอนกันนอกบ้าน ด้านหนึ่งบ้านของตนล้มถล่มล่ม ด้านหนึ่งก็ไม่มั่นใจว่าจะมีอาฟเตอร์ช็อกกันอีกและจะเป็นอันตรายบ้างเพียงไร
“เราบอกความจริงแก่ท่านทั้งหลายว่า เราเป็นประตูคอกแกะ ทุกคนที่มาก่อนหน้าเรา เป็นขโมยและโจร แต่แกะมิได้ฟังเสียงของเขาเหล่านั้น เราเป็นประตู ผู้ที่เข้ามาทางเราก็จะรอดพ้น เขาจะเข้าจะออก และจะพบทุ่งหญ้า ขโมยย่อมมาเพื่อขโมย ฆ่าและทำลาย เรามา เพื่อให้แกะมีชีวิต และมีชีวิตอย่างสมบูรณ์”(ยน 10:7-10)
หันมาใกล้ตัวเราบ้าง ตามท้องถนน บนพื้นฟุตบาททางเดินไปมาที่เราใช้เดินทาง หลายครั้งพบกับพี่น้องส่วนหนึ่งนั่งบ้างนอนบ้างเพื่อขอความช่วยเหลือเรื่องอาหารบ้าง เรื่องเงินทองบ้างที่เราเรียกพวกเขาว่า “คนขอทาน”
มีโอกาสพูดคุยกับลูกเยาวชนกลุ่มหนึ่ง คุยกันถึง “เราจะมีวิธีใดบ้างไหมที่จะช่วยเขาได้เท่าที่เราทำได้ เท่าที่พระประทานพรให้เรา” มีความคิดหนึ่งบอกว่า “เป็นห่วงช่วงเวลาที่เราหยิบยื่นของให้เขา เขาจะทำร้ายเราไหม ดูน่ากลัว…” ดูน่ากลัวกับสภาพของเขาที่ดูสกปรกโทรมๆไม่น่าไว้วางใจ
“ผู้ที่เข้าทางประตูก็เป็นผู้เลี้ยงแกะ คนเฝ้าประตูย่อมเปิดประตูให้เขาเข้าไป บรรดาแกะก็ฟังเสียงเขา เขาเรียกชื่อแกะของตนทีละตัว และพาออกไปข้างนอก เมื่อเขาพากแกะ ออกไปหมดแล้ว เขาจะเดินนำหน้า และแกะก็ตามไปเพราะจำเสียงของเขาได้ แกะจะไม่ตามคนแปลกหน้าเลย แต่จะหนีจากเขา เพราะไม่รู้จักเสียงของคนแปลกหน้า”(ยน 10:1-5)
หลายครั้งเราพบเจอว่า ความรักความดีความงดงามของจิตใจเรา เมล็ดพันธุ์ความรักของพระที่ปลูกถ่ายลงในหัวใจของเราถูกขวางทางไว้ด้วยความรักตัวเองตามประสาโลก โลกสอนเราให้ห่วงใส่ใจตัวเองมากจนดวงตาของเราไม่มีพื้นที่เหลือเพียงพอที่จะมองความทุกข์ความเจ็บปวดของเพื่อนพี่น้องได้
ข้าแต่พระเยซูเจ้า… โปรดให้ดวงตาของลูกเป็นดังดวงตาพระองค์ โปรดให้ดวงใจของลูกเป็นดังดวงใจเปี่ยมรักของพระบิดา โปรดให้ลูกลุกขึ้นและออกมาจากถ้ำมืดมิดที่คิดแต่รักตัวเอง ออกมาสู่แสงสว่างและมอบดวงใจรักให้กับเพื่อนพี่น้องเป็นต้นที่กำลังลำบากมากที่สุด ให้ลูกสามารถ “รักพระองค์จนลืมโลก รักเพื่อนพี่น้อง…รักผู้ยากไร้จนลืมตนเอง”
นกขุนทอง.