“เมล็ดเล็กๆ…เติบโตเป็นร่มไม้ใหญ่…ด้วยหัวใจรักเมตตา”

“เราจะนำแขนงจากยอดต้นสนสีดาร์สูง  เราจะหักแขนงอ่อนจากกิ่งที่อยู่บนยอดมาปลูกไว้บนยอดภูเขาสูงเด่น  เราจะปลูกแขนงนี้ไว้บนภูเขาสูงของอิสราเอล  แขนงนี้จะแตกกิ่งก้านและบังเกิดผล  จะเป็นต้นสนสีดาร์ที่สง่างาม  และนกทุกชนิดจะมาอาศัยอยู่ใต้ต้นไม้นี้  สัตว์ปีกต่างๆ จะมาพักในร่มกิ่งของต้นไม้นี้” (อสค 17:22-23)

กว่าสองเดือนมานี้ (พฤษภาคม-มิถุนายน) มีโอกาสไปร่วมสวดภาวนาและร่วมบูชามิสซาขอบพระคุณพระเจ้าในพิธีปลงศพ เพื่อนบ้าง คุณพ่อ-คุณแม่ ญาติพี่น้องของบุคคลที่รู้จักสนิทสนม บ้างก็เป็นคุณพ่อคุณแม่ของพระสงฆ์  นับแล้ว กว่าเจ็ดหรือแปดท่าน  เฉลี่ยแล้วเดือนละกว่า 4 งานเลยทีเดียว  ช่วงนี้รู้สึกเศร้าใจ

สองสามวันนี้มีคุณแม่ของน้องเยาวชนคนหนึ่งที่รู้จักสนิทสนมกันได้ถึงแก่ความตาย  รู้สึกสะเทือนใจเมื่อได้อ่านข้อความสั้นๆที่เยาวชนคนนี้ได้พิมพ์วางไว้ในหน้าเฟสบุ๊คและมีเพื่อนๆที่รู้จักส่งข้อความมาให้กำลังใจ  เป็นข้อความที่รู้สึกสะเทือนใจยิ่ง “แม่บอกว่าอย่าร้องไห้ในวันที่แม่จากไป…หนูทำตามที่แม่ขอไม่ได้”  …คำพูดคำขอของแม่ ช่างเป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ และกลั่นออกมาจากใจ ใจที่รักและห่วงใยลูกอย่างยิ่ง

“พระอาณาจักรของพระเจ้าเปรียบเหมือนเมล็ดมัสตาร์ดซึ่งเมื่อหว่านในดินก็เป็นเมล็ดเล็กกว่าเมล็ดทั้งปวงทั่วแผ่นดิน แต่ครั้นได้หว่านแล้วก็งอกขึ้นและกลายเป็นต้นไม้ใหญ่กว่าพืชผักทุกชนิด มีกิ่งก้านใหญ่โตจนนกในอากาศมาพักอาศัยใต้ร่มเงาได้” (มก 4:26-34)

ทำให้ย้อนมองดูความทรงจำเมื่อครั้งที่บิดาพ่อเสียชีวิต  ในคืนสุดท้ายก่อนวันรุ่งที่จะถวายบูชามิสซาและส่งบิดายังสุสาน  พี่สองคนได้คุยกับพ่อและทำให้พ่อทราบถึงความรักที่บิดาของพ่อมีต่อลูกอย่างยิ่งใหญ่  พ่อออกจากงานข้าราชการที่มั่นคงด้วยลูกมากจำเป็นต้องทำงานให้มีรายได้เป็นวันไม่สามารถพึงรอแค่ช่วงสิ้นเดือนได้

พ่อขี่จักรยานขายขนมที่แม่ทำขายและตระเวนขอหนังสือเรียนเก่า สมุดเก่าจากทุกคนที่ผ่านที่รู้จักและนำมาเย็บรวมใหม่เพื่อให้ลูกๆที่มีหลายคนได้ใช้เรียนต่อไป  ครั้งหนึ่งพ่อเจอกับข้าราชการท่านหนึ่งซึ่งแต่ก่อนเคยเป็นลูกน้องของตน  แต่ก็ยังคงเข้าไปหามิได้อายเพื่อจะขอในสิ่งที่ต้องการขอความช่วยเหลือ…เพื่อลูกๆ …สิ่งที่พ่อทำช่างยิ่งใหญ่ และกลั่นออกมาจากความรักที่เต็มหัวใจ

“พระอาณาจักรของพระเจ้าเปรียบเหมือนเมล็ดมัสตาร์ดซึ่งเมื่อหว่านในดินก็เป็นเมล็ดเล็กกว่าเมล็ดทั้งปวงทั่วแผ่นดิน แต่ครั้นได้หว่านแล้วก็งอกขึ้นและกลายเป็นต้นไม้ใหญ่กว่าพืชผักทุกชนิด มีกิ่งก้านใหญ่โตจนนกในอากาศมาพักอาศัยใต้ร่มเงาได้” (มก 4:26-34)

ชีวิตที่เต็มไปด้วยหัวใจรัก ส่งต่อออกเป็นกิจการรักเมตตาดูแลและให้อภัย ทำให้ชีวิตของเราที่ไม่ได้ยิ่งใหญ่อะไรเลยกลับกลายเป็นร่มไม้ใหญ่ให้การพึ่งพิงอบอุ่นกับทุกชีวิตที่มาขออาศัยพึ่งพิง  และแน่นอนเราทุกคนก็สามารถเป็นเมล็ดมัสตาร์ดเล็กๆที่เติบโตพอเป็นร่มไม้ใหญ่ได้ด้วยหัวใจและชีวิตที่เต็มเปี่ยมด้วยความรักของพระ.