สวัสดีครับ

สัปดาห์ละครั้งอาทิตย์ที่ 12 กรกฎาคม 2015

          เวลานี้ประเทศไทยของเรามีเรื่องต้องให้วิตกกังวลกันหลายต่อหลายเรื่องไม่ว่าจะเป็นในเรื่องของเศรษฐกิจที่กำลังถดถอยถึงขั้นมีการส่งข้อความเล่าขานกันมากมายพอสมควรว่าอาจจะเกิดภาวะ“ต้มยำกุ้ง”รอบสองอีกหรือเปล่า… หรือเรื่องการเมืองที่ดูจะเข้มข้นขึ้นทุกขณะ… และที่สำคัญอีกเรื่องหนึ่งก็คือ“ภัยแล้ง”หรือจะให้เข้าใจง่ายๆก็คือขาดแคลนน้ำดูจากน้ำในเขื่อนต่างๆที่เหลือน้อยผิดปกติส่งผลให้ตามแม่น้ำลำคลองขาดน้ำถึงกับต้องประกาศให้หยุดทำนาในบ้างท้องที่เพราะจะได้ไม่เท่าเสียเพราะน้ำไม่มี

          วันก่อนดูข่าวเห็นถนนทางหลวงชนบทบางแห่งที่อยู่ริมคลองพากันทรุดตัวหลายต่อหลายที่ทำให้เดือดร้อนกันไปทั่วเหตุเพราะในลำคลองน้ำน้อยเหลืออยู่ติดก้นคลองหรือบางแห่งแห้งไปเลยเมื่อขาดน้ำไม่มีอะไรดันให้ดินริมคลองคงอยู่มันก็เลยสไลด์ลงคลองแล้วถนนก็ทรุดตัวลงเป็นธรรมดา

          เวลาที่พูดถึงคำว่า“แล้ง”ส่วนใหญ่เราก็นึกถึงภาวะของการขาดแคลนน้ำภาพที่เข้ามาในสมองก็คือผืนดินที่แตกระแหงแม่น้ำลำคลองที่แห้งขอดต้นไม้ต้นหญ้าที่เหี่ยวแห้งไม่เขียวชอุ่ม

          นอกจากความหมายดังกล่าวแล้วเขายังนำมาเปรียบกับสภาพจิตใจของคนเราด้วยเราจึงได้ยินคำว่า“แล้งน้ำใจ”ซึ่งเราก็เข้าใจกันทันทีว่าหมายถึงคนที่ไม่ค่อยจะช่วยเหลือคนอื่นเช่นเห็นคนกำลังเดือนร้อนก็ไม่ยอมช่วยไม่รู้จักเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่… ซึ่งทุกคนก็ทราบดีว่าคนเช่นนี้ควรจะต้องปรับเปลี่ยนนิสัยแนวคิดเสียบ้างจริงอยู่แม้ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนแต่ความเป็นมนุษย์ที่จะต้องมีจิตเมตตามีความรักนั้นน่าจะน้อยเกินไปหน่อย

          ลักษณะดังกล่าวกระทบกระเทือนกับส่วนรวมเหมือนกันมีเพื่อนคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่าที่วัดแห่งหนึ่งเกิดเหตุการณ์ที่น่าเสียใจเกิดขึ้นคือในมิสซาวันอาทิตย์วันหนึ่งมีคนหนึ่งที่ยังมิใช่คริสตชนแต่สนในอยากเรียนรู้เขาเข้าไปในวัดก่อนคนอื่นครั้นเมื่อใกล้เวลาพิธีจะเริ่มเขาถูกชายสูงอายุคนหนึ่งเดินมาให้เขาไปนั่งที่อื่นและบอกว่าตรงนี้นั่งไม่ได้เพราะเป็นที่ประจำของเขาเขางงเหมือนกันไหนบอกว่าคนคริสต์รักกันช่วยเหลือกันไอ้แค่ที่นั่งในวัดซึ่งไม่น่าจะมีที่ประจำของใคร… ยังยึดติด  เพื่อตัวเอง… ผลคือเขาไม่ไปวัดนั้นอีกเลย… และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาไปวัดอื่นหรือเปล่าหรือหมดศรัทธาไปแล้วก็ไม่รู้

          เรื่องทำนองนี้อีกเหมือนกันเคยเห็นหลายๆวัดคนมานั่งในวัดใครมาก่อนก็จะนั่งตามหัวโต๊ะริมๆตรงกลางว่างๆอยู่ครั้นคนมาทีหลังจะไปนั่งด้วยแทนที่จะยิ้มต้อนรับด้วยไมตรีจิตหรือเคลื่อนย้ายให้ที่ผู้มาทีหลังสักหน่อยกลับทำหน้าบึ้งเหมือนไม่พอใจรู้สึกว่ากำลังถูกรบกวนฯลฯ

          ที่พูดมานี้… เป็นเหตุการณ์จริงที่พบมิใช่เรื่องแต่งขึ้นเชื่อว่าท่านก็อาจจะเคยเห็นมาด้วยเหมือนกันวันนี้จึงอยากจะเชื้อเชิญให้เรามีน้ำใจให้กันมากยิ่งขึ้นอย่าให้เกิด“ภัยแล้งน้ำใจ”ขึ้นในหมู่พวกเราที่บอกว่า“รักพระเจ้าสิ้นสุดจิตใจและรักเพื่อนพี่น้องเหมือนรักตนเอง”…สวัสดีครับ…