พระวรสารวันอาทิตย์นี้เล่าเรื่องราวพระเยซูเจ้าทรงรักษาคนโรคเรื้อนให้หาย โรคเรื้อนเป็นโรคติดต่อทางผิวหนังที่เพิ่งจะมีการค้นพบตัวยารักษาให้หายขาดเมื่อไม่นานมานี้เอง สังคมชาวยิวในสมัยของพระเยซูเจ้า ใครก็ตามที่รู้ตัวว่ากำลังเป็นโรคติดต่อนี้ และเมื่อมีการชี้ขาดว่าเป็นโรคนี้ก็จะถูกแยกตัวออกไปจากชุมชน แยกไปใช้ชีวิตรวมกลุ่มกันกับพวกที่ติดโรคด้วยกัน เนื่องจากในเวลานั้นยังไม่มีวิธีการรักษาให้หายอย่างจริงจัง การแพร่กระจายเป็นโรคติดต่อทำให้ต้องแยกตัวออกไปเพื่อไม่ให้โรคไปแพร่กระจายไปอย่างผู้อื่น ชีวิตของพวกเขาจึงมีความยากลำบาก ทั้งที่เกิดจากการเจ็บป่วยเป็นแผลตามร่างกาย ความลำบากจากการทำมาหากิน ซึ่งไม่สามารถติดต่อกับคนอื่นๆได้ ความทุกข์ใจ ความโดดเดี่ยวที่จะต้องอยู่อย่างทรมานจนตาย
พระเยซูเจ้าทรงรู้ถึงความทุกข์ทรมานของพวกเขา หากเป็นคนทั่วไปก็มีความคิดว่าควรอยู่ห่างๆจากคนกลุ่มนี้ ไม่ติดต่อ ไม่ช่วยเหลือ เพื่อป้องกันตัวเองให้ปลอดภัยจากโรค เมื่อพระเยซูเจ้าทรงเห็นพวกเขา ได้เสด็จเข้าไปหา และทรงรักษาพวกเขาให้หายอย่างอัศจรรย์ โดยให้พวกเขาไปหาพระสงฆ์ของชาวยิวซึ่งพระสงฆ์จะเป็นคนตัดสินว่าอาการป่วยได้หายขาดแล้ว คนป่วยกลุ่มนั้นมีจำนวน 10 คน เป็นทั้งชาวยิวและชาวสะมาเรีย หลังจากได้รับการยืนยันว่าหายจากโรคแล้ว มีเพียงคนเดียวที่กลับมาขอบคุณพระเยซูเจ้า และคนนั้นก็เป็นชาวสะมาเรีย
การเยียวยารักษาและการทำอัศจรรย์ของพระเยซูเจ้า ไม่ได้จำกัดวงอยู่แค่บรรดาชาวยิว แต่ยังรวมถึงคนต่างชาติต่างศาสนาด้วย เราได้เห็นและเรียนรู้จากเรื่องราวที่พระเยซูเจ้าทรงกระทำ เป็นความรักของพระเจ้าที่มอบให้กับมนุษย์ทุกคน พระเยซูเจ้าทรงเสด็จมาพบและทรงพร้อมที่เยียวยารักษา พวกเขาตะโกนร้องขอให้พระองค์ทรงช่วยเหลือ “พระเยซูเจ้าข้า โปรดเมตตาสงสารพวกเราเถิด” เป็นความหวังของพวกเขาที่ร้องขอ ในส่วนของพระเยซูเจ้า พระองค์ทรงกระทำมากกว่าการแสดงความสงสาร แต่เป็นการรักษาให้หาย คืนสุขภาพดี เพื่อให้พวกเขากลับไปดำเนินชีวิตในสังคมอีกครั้ง
เราทุกคนต่างมีขีดจำกัดในการดำเนินชีวิต ทั้งจากสภาพทางจิตใจและร่างกาย ความอ่อนแอและการตกในบาป เปรียบเหมือนสภาพของการเป็นโรคเรื้อน ที่เราทุกคนไม่สามารถรักษาให้หายและหลุดพ้นจากสภาพนั้นได้ด้วยตัวเอง เมื่อคิดถึงศีลอภัยบาป การออกห่างจากพระเจ้าด้วยการทำบาป ทำให้ชีวิตของเราอยู่ในสภาพของความทุกข์ทรมาน ขาดความสงบสุข มีความวิตกกังวล พระเยซูเจ้าทรงพร้อมเสมอที่จะเสด็จมาช่วยเหลือ ส่วนที่สำคัญเริ่มจากตัวเราก็คือการร้องขอความเมตตาสงสารจากพระองค์ การขอโทษด้วยความสำนึกผิดอย่างแท้จริง พระเจ้าทรงอภัย ทรงเยียวยารักษาจิตใจให้เกิดความสงบสุข โรคร้ายจากบาปได้รับการรักษาให้หาย ท่าทีที่สำคัญที่จะต้องกระทำเสมอคือการขอบคุณพระเจ้าในความเมตตาสงสารที่พระองค์ทรงประทานให้เราทุกคนเสมอ.

สวัสดี…พ่ออดิศักดิ์