เป็นนักบุญ…ต้องเป็นตั้งแต่ยังไม่ตาย

วันสมโภชนักบุญทั้งหลาย เราก็จะระลึกถึงนักบุญท่านนั้น ท่านนี้เป็นพิเศษเราจะคิดถึงนักบุญผู้เป็นองค์อุปถัมภ์ของเราแต่ละคน ผนวกกับความระลึกถึง ความคิดที่เกิดขึ้นถัดมาก็คือ เราต้องภาวนาขอนักบุญให้ช่วย

นั่นคือ สิ่งที่เราคริสตชนทั่วๆไปกระทำในวันสมโภชนักบุญทั้งหลาย

พระศาสนจักรแต่งตั้งนักบุญโดยเริ่มต้นจากการแต่งตั้งพวกท่านเป็นบุญราศี จากนั้นก็เป็นขั้นตอนต่างๆ จนสุดท้ายก็ประกาศเป็นนักบุญ

หลายๆคนคิดว่า การเป็นนักบุญต้องมีการประกาศของพระศาสนจักรและก่อนจะประกาศจะต้องมีการตรวจสอบความศักดิ์สิทธิ์และอัศจรรย์ต่างๆ และสิ่งเหล่านี้จะต้องกระทำอย่างละเอียดถี่ถ้วนหลังจากผู้นั้นสิ้นชีวิตไปแล้ว

หลายๆคนก็ยังคิดต่อไปว่าการเป็นนักบุญเป็นของยากและเป็นเรื่องเฉพาะของกลุ่มคนกลุ่มน้อย

แต่ในความเป็นจริง การเป็นนักบุญ เป็นกระแสเรียกของทุกๆคน เพราะพระเยซูเจ้าตรัสสั่งไว้ว่า

“ท่านจงเป็นคนดีอย่างสมบูรณ์ ดังที่พระบิดาเจ้า สวรรค์ของท่าน ทรงความดีอย่างสมบูรณ์เถิด” (มัทธิว 5:48)

ดังนั้นทุกคนต้องเป็นนักบุญ

แต่จะเป็นนักบุญเมื่อไร? คำตอบคือ ต้องเป็นนักบุญตั้งแต่เดี๋ยวนี้ และเวลานี้

การเป็นนักบุญที่พระศาสนจักรประกาศเป็นผลจากการดำเนินชีวิตตั้งแต่อยู่ในโลก ขณะที่ผู้นั้นยังมีชีวิต

เช่นเดียวกับ การกลับคืนชีพจากความตาย เป็นเรื่องที่เราทุกคนต้องทำให้เกิดกับตัวเรา ตั้งแต่เรายังมีชีวิตอยู่ การกลับคืนชีพเป็นเรื่องของปัจจุบัน ไม่ใช่เรื่องหลังความตาย

ผู้เป็นนักบุญ(โดยการประกาศ) ในปัจจุบันเป็นเพราะพวกท่านเหล่านั้นได้ทำตัวเป็นนักบุญตั้งแต่พวกท่านยังมีชีวิตอยู่

ถ้าไม่เป็นนักบุญตอนนี้ ก็อย่าหวังที่จะเป็นนักบุญหลังตาย และถ้าไม่กลับคืนชีพจากความตายตอนนี้ก็อย่าหวังที่จะไปกลับคืนชีพหลังตาย

บทอ่านที่หนึ่งจากหนังสือวิวรณ์วันนี้ ในประโยคสุดท้ายพูดได้ชัดเจนที่สุด

“คนเหล่านี้คือผู้ที่ มาจากการเบียดเบียนครั้งใหญ่ เขาซักเสื้อของเขาจนขาวในพระโลหิตของลูกแกะ” (วิวรณ์ 7:14)

ซักเสื้อจนขาว คือการชำระล้างทุกอย่างออกจากชีวิต หรือ การพยายามตัดทุกอย่างออกจากชีวิตขณะยังมีชีวิต ตรงกับที่พระเยซูสอน “ผู้มีใจยากจน ย่อมเป็นสุข…” (มัทธิว 5:3) และการชำระล้างนั้นกระทำตอนที่ตัวเองยังไม่ตาย ส่วนโลหิตของลูกแกะ

โลหิต=ชีวิต

ดังนั้นโลหิตของลูกแกะก็คือ การใช้ชีวิตของพระเยซูเจ้า (คำสอน+ตัวอย่างชีวิต) เป็นแนวทางของการชำระชีวิตของตัวเอง ด้วยการปฏิบัติตามคำสอนของพระเยซู และลอกเลียนแบบชีวิตของพระเยซู

พระเยซูเจ้าได้ให้แนวทางการดำเนินชีวิต โดยได้ให้บันได 8 ขั้น แก่เรา บันได 8 ขั้น หรือที่เรารู้จักกันในชื่อเดิมว่า บุญลาภ 8 ประการ

เริ่มต้นจากขั้นสำคัญสุดคือ ขั้นที่ 1 “ผู้มีใจยากจน ย่อมเป็นสุข เพราะเมืองสวรรค์เป็นของเขา” (มัทธิว 5:3)

ถ้าทำได้อย่างครบบริบูรณ์ทั้ง 8 ข้อ ก็นับได้ว่าเราเริ่มต้นมีชีวิตเป็นนักบุญแล้ว หรือแม้ทำไม่ได้ทีเดียวทั้ง 8 ข้อ แต่ค่อยๆเริ่มพยายามทำไปทีละข้อก็นับได้ว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี ตรงกับพระวาจาของพระเยซูเจ้าที่ว่า

“เมืองสวรรค์ก็เหมือนกับเมล็ดมัสตาร์ดซึ่งชายคนหนึ่งทิ้งไว้ในสวนของตน มันเติบโตขึ้น(ค่อยๆเติบโตทีละเล็กทีละน้อย) และกลายเป็นต้นไม้ใหญ่…” (ลูกา 3:19)

จนแล้วจนรอด “ความมีใจยากจน” ยังมองไม่ค่อยเห็นชัดๆ สักเท่าไรในชีวิตภาคปฏิบัติของพวกเราแต่ละคน ไม่ว่าจะเป็นพระสงฆ์ นักบวช และฆราวาส แล้วเราจะเริ่มต้นเป็นนักบุญกันเมื่อไร? ถ้าเราไม่ ถเริ่มทำ ตั้งแต่วันนี้