มีผู้หญิงคนหนึ่งประสบอุบัติเหตุ  ทำให้ต้อง ตาบอดทั้งสองข้าง     และเธอก็ทุกข์ทรมานกับการสูญเสียการมองเห็น    แต่สามี เธอก็พยายาม ปลอบใจ และให้กำลังใจเธอตลอด พยายามสอนให้เธอใช้ประสาทสัมผัส ให้มากขึ้น     ที่ทำงานของเธอกับสามีอยู่คนละทาง  แต่เขาก็ขับรถไปส่ง และไป รับอยู่เสมอ

จนวันหนึ่งสามีเธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อยมาก เขาจึงพูดกับเธอ ว่าให้เธอลองพยายามขึ้นรถเมล์ไปทำงานเอง โดยที่เขาไม่ต้องไปรับไปส่งได้ ใหม    นาทีนั้น ….. เธอรู้สึกเหมือนโดดเดี่ยว และน้อยใจสามีเธอ แต่ เธอก็พยายามทำตามที่เขาขอ เธอพยายามขึ้นรถเมล์เอง พยายามไปทำงานด้วยตัว เอง จนในที่สุดเธอก็สามารถทำได้

วันหนึ่งก่อนที่เธอจะลงรถไปทำงานตาม ปกติ คนขับรถเมล์ก็เข้ามาจับแขนเธอและพูดกับเธอว่า ผมช่างอิจฉาคุณ ผู้หญิงจริงๆครับ เธอก็เลยถามว่า อิจฉาเธอเรื่องอะไร คนขับรถเมล์ก็เลย บอกว่า สามเดือนที่ผ่านมา ผมจะเห็นสุภาพบุรุษคนหนึ่งเขาจะขึ้นรถเมล์ตอน เช้า มานั่งตรงเบาะหลังคุณ เฝ้ามองดูคุณด้วยความห่วงใย และตามคุณลงรถ ไป และเฝ้าดูคุณเดินเข้าไปที่ทำงานอย่างห่วงใย และตอนเย็นทุกๆเย็นเขาก็ จะมาเฝ้ารอดูคุณขึ้นรถ และคอยดูคุณจนคุณลงรถ

พอเธอได้ยินดังนั้น เธอก็ นำตาไหลด้วยความตื้นตัน เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยทิ้งเธอไปไหน เขายังอยู่ดูแลเธออย่างใกล้ชิด เขาเหนื่อยยิ่งกว่าตอนที่เขาต้องคอยมารับมา ส่งเธอซะอีก บางที เขาคงคิดว่า สักวันหนึ่งเมื่อเขาต้องจากไป เธอจะสามารถดูแลตนเองได้จริงๆ

หวังว่าทุกคนที่อ่านเรื่องนี้แล้ว ช่วยกลับไปมองความรักของ เราอีกทีว่า ทุกวันนี้เรารักเขาหรือเธอแบบไหน จงมองความรักด้วยความอ่อนโยน