กาลครั้งหนึ่ง นานมาแล้ว มีพระนิกายเซน 2 องค์ธุดงค์ ไปในชนบทด้วยกัน มาพบเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งร้องไห้อยู่ริมลำธารที่ไหลเชี่ยว เด็กบอกกับพระทั้งสองว่าเธอกลัวจมน้ำ ขอให้พระช่วยพาข้ามน้ำให้หน่อย โดยไม่พูดพล่ามทำเพลง พระองค์หนึ่งอุ้มเด็กหญิงขึ้นแล้วเดินข้ามลำธารแล้ววางเด็กหญิงลงอีกฝั่ง เธอกราบขอบคุณพระที่ช่วยเธอ แล้วเดินจากไป พระทั้งสองจึงธุดงค์ต่อไปตามทางของท่าน สักพักใหญ่ พระองค์หนึ่งถามพระองค์ที่อุ้มเด็กหญิงข้ามฝั่งว่า
” ท่านทำเช่นนั้นได้อย่างไร มิอาบัติหรือที่แตะต้องผู้หญิง?”
พระองค์นั้นตอบว่า
” เราได้วางเด็กหญิงคนนั้นลงเมื่อข้ามฝั่งแล้ว ทำไมท่านจึงยังอุ้มเขาอยู่อีกเล่า “
ทำไมท่านจึงยังยึดอยู่เล่า ทั้งที่ควรวางมันลงนานแล้ว ท่านยังยึดถือความผิดหวัง ความเสียใจ ความโกรธ ความเกลียด และความคิดไม่ดีต่างๆไว้ ทั้งๆสิ่งเหล่านั้นไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ บุคคลและสิ่งของ ไม่ได้อยู่ที่นี้แล้ว ผ่านไปแล้ว ทำไมท่านจึงยังเพ่งโทษอยู่เล่า