ในอดีต มีแม่ทัพผู้หนึ่ง ชื่นชอบต่อการสะสมของเก่าเป็นอย่างยิ่ง      อยู่มาวันหนึ่งก็ได้นำของเก่าออกมาทำความสะอาด    ในขณะที่หยิบของเก่าชิ้นโปรดขึ้นมานั้น       ด้วยความไม่ระวัง พลันทำของเก่าชิ้นนั้นหลุดมือร่วงลงพื้น  แม่ทัพตกใจรีบตะครุบเอาไว้อย่างรวดเร็ว     แม้มันจะไม่เล่นแตก แต่ใจของแม่ทัพก็ตื่นตระหนกแทบจะสลายไปก่อนหน้านี้   ใบหน้าจึงชุ่มไปด้วยเหงื่อ     ในขณะนั้นท่านก็ได้คิด                

“ข้านำพาพลมากมายจำนวนนับหมื่นนับแสนออกไปรบ   ความเป็นความตายอยู่ตรงหน้า   ข้าหาได้กลัวตายไม่       แต่ทำไมวันนี้ เพราะแก้วใบเล็ก ๆ ใบเดียว ทำให้ข้าตื่นตระหนักได้ถึงเพียงนี้”                                                       

ฉับพลันท่านก็แจ้งใจ หยิบแก้วใบนั้นปาทิ้งลงไปบนพื้นจนแตกละเอียดไม่เป็นชิ้นดี  เป็นจิตยึดอยู่กับการได้และสูญเสีย เราจึงมีทุกข์ สุข ยินดี โศกเศร้า     ด้วยอัตราที่เกิดขึ้นจากการครอบครอง ทำให้เราไม่อาจที่จะเป็นอิสระ ทำให้เราวางไม่ลงปลงไม่ได้ ความทุกข์ความกลัดกลุ้มความกังวลจึงตามมา   แม่ทัพผู้นี้ได้แจ้งแล้วซึ่งสัจธรรม    ปลดปล่อยตัวเองจากวัตถุที่คอยพันธนาการ ท่านไม่เพียงแต่เป็นผู้กล้า   แต่ยังพร้อมด้วยปัญญา

ความสุขที่แท้จริงนั้น ไม่ใช่อยู่ที่ทรัพย์สมบัติมากมาย    แต่อยู่ที่การแสวงหาความสงบสุขแห่งวิถีจิต ท่านล่ะคิดอย่างไร ?