“ผู้นี้คือกษัตริย์ของชาวยิว”
บัลลังก์กษัตริย์ของพระเยซูเจ้าไม่ใช่เก้าอี้ทองคำ หรือบัลลังก์สวยงาม แต่เป็น “ไม้กางเขน” ซึ่งเหตุการณ์ที่แสดงออกถึงการเป็นกษัตริย์ของพระเยซูเจ้าได้ชัดเจนที่สุดคือที่นี้เอง
บนไม้กางเขนมีคำเขียนไว้ว่า “ผู้นี้คือกษัตริย์ของชาวยิว” (ลก 23:38) ซึ่งโดยปกติคำนี้มีไว้เพื่อประกาศความผิดของนักโทษที่ถูกตัดสินประหารชีวิต ดังนั้นคำเขียนนี้จึงบอกความจริงที่พระเยซูเจ้าเป็นนั่นคือพระองค์เป็นกษัตริย์
ไม่เพียงแต่คำเขียนเท่านั้น แต่คำพูดของบุคคลต่างๆ ยังยืนยันถึงตัวพระองค์ด้วย ไม่ว่าจะเป็นบรรดาผู้นำของชาวยิว “ให้เขาช่วยตนเองซิ ถ้าเขาเป็นพระคริสต์ผู้ที่พระเจ้าทรงเลือกสรร” (ลก 23:35) บรรดาทหารกล่าวว่า “ถ้าท่านเป็นกษัตริย์ของชาวยิว ก็จงช่วยตนเองให้รอดพ้นซิ” (ลก 23:37) และผู้ร้ายที่ถูกตรึงพร้อมกับพระองค์ก็กล่าวว่า “แกเป็นพระคริสต์ไม่ใช่หรือ จงช่วยตนเองและช่วยเราให้รอดพ้นด้วยซิ” (ลก 23:39)
พระเยซูเจ้าถูกท้าทาย หรือจะพูดให้ถูกต้องคือพระองค์ถูกประจญให้แสดงว่าพระองค์เป็นกษัตริย์ โดยแสดงออกถึงอำนาจแบบโลก แต่พระองค์ไม่ทำ
บ่อยครั้ง เรากำลังทำเช่นเดียวกับคนเหล่านั้น เราพยายามบังคับให้พระเยซูเจ้าแสดงอำนาจของพระองค์ พยายามให้พระองค์แสดงว่าเป็นกษัตริย์แบบโลกตามที่เราต้องการ เราอยากให้พระองค์ทำตามสิ่งที่เราอยากได้ แต่จะมีสักกี่ครั้งที่เราบอกว่า “โปรดระลึกถึงข้าพเจ้าด้วย” (ลก 23:42)
เมื่อเราขอให้พระองค์ทำอะไรให้เรา บางครั้งไม่ได้แสดงออกถึงความเชื่อเสมอไป แต่อาจจะแฝงความไม่เชื่อและความท้าทายลงไปในคำขอของเราก็เป็นได้ แต่หากเราขอให้พระองค์คิดถึงเรา เรากำลังแสดงความเชื่ออย่างเต็มเปี่ยม เรากำลังมอบความหวังทั้งหมดของเราไว้กับพระองค์
หากเราเชื่อมั่นว่าพระเยซูเจ้าเป็นกษัตริย์ ท่าทีของเราจะท้าทายพระองค์ บังคับพระองค์ หรือกดดันให้พระองค์ทำตามใจเราหรือไม่? หรือว่าเราจะมอบความเชื่อทั้งหมดให้กับพระองค์ เพราะมั่นใจว่าหากพระองค์คิดถึงเรา พระองค์จะมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้กับเรา?.

…ลาซารัส…