Category: บทสนทนาจากเจ้าอาวาส

ข้อคิดวันสมโภชนักบุญทั้งหลายปีC มธ5: 1-12ก…ท่านทั้งหลายย่อมเป็นสุขเมื่อถูกดูหมิ่นข่มเหงและใส่ร้ายต่างๆนานาเพราะเราจงชื่นชมยินดีเถิดเพราะบำเหน็จรางวัลของท่านในสวรรค์นั้นยิ่งใหญ่นัก…           ในวันนี้ซึ่งเป็นวันสมโภชนักบุญทั้งหลายให้เรามุ่งความสนใจของเราไปที่ผู้คนเหล่านั้นซึ่งได้เป็นนักบุญในวิถีทางที่ธรรมดาๆและซ่อนเร้นและไม่เคยได้รับการแต่งตั้งให้เป็นนักบุญอย่างเป็นทางการจากพระศาสนจักร…ให้เราหยุดไตร่ตรองสักชั่วครู่หนึ่งพลางรำลึกถึงบุคคลที่เรารู้จักอยู่ใกล้ตัวเราและเชื่อว่าเป็นบุคคลที่ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ…ขอให้ท่านได้เป็นเพื่อนผู้ร่วมเดินทางชีวิตไปสู่สวรรค์และเป็นผู้เสนอวิงวอนเพื่อเราเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าในพระอาณาจักรของพระองค์ ข้อคิด…“มหาบุญลาภ”ที่พระเยซูเจ้าทรงนำเสนอในพระวรสารวันนี้นั้นเป็นคุณภาพชีวิตที่พระองค์ทรงต้องการแลเห็นในบรรดาศิษย์ของพระองค์…และเป็นคุณภาพชีวิตที่ได้ถ่ายทอดออกมาเป็นแบบอย่างในชีวิตของนักบุญทั้งหลายที่เราทำการสมโภชในวันนี้อีกด้วย           “มหาบุญลาภ”เป็นเครื่องหมายของการเป็นศิษย์ที่แท้จริงขององค์พระเยซูคริสตเจ้า           “มหาบุญลาภ”เป็นมาตรฐานที่สามารถใช้วัดความศักดิ์สิทธิ์ได้ […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 30 เทศกาลธรรมดา ปี C ลก18: 9-14…คนเก็บภาษีกลับไปบ้านได้รับความชอบธรรมแต่ชาวฟาริสีไม่ได้รับ…เพราะว่าผู้ใดที่ยกตนขึ้นจะถูกกดให้ต่ำลงผู้ใดที่ถ่อมตนลงจะได้รับการยกย่องให้สูงขึ้น         พระเยซูเจ้าได้ทรงเล่าเรื่องเกี่ยวกับชาวฟาริสีกับคนเก็บภาษีซึ่งได้ไปที่โบสถ์เพื่อสวดภาวนา…ชาวฟาริสีได้โอ้อวดว่าตนไม่เหมือนกับคนอื่นๆนั่นก็ย่อมหมายความว่าตนไม่ใช่คนบาป…อย่างไรก็ตามทุกครั้งเวลาที่เริ่มพิธิมิสซาบูชาขอบพระคุณเราต่างก็สารภาพว่าเราเป็นคนบาป… ข้อคิด…บทอ่านประจำวันอาทิตย์นี้ยังพูดถึงเรื่องของการอธิษฐานภาวนาต่อจากอาทิตย์ที่แล้ว…ในสังคมที่เงินทองและอำนาจคือทุกสิ่งทุกอย่างส่วนคนที่อยู่ชายขอบของสังคมไม่ว่าจะเป็นคนยากคนจนคนด้อยโอกาสฯลฯก็จะไม่ได้รับโอกาสทางสังคมทั้งจะไม่ได้รับการเหลียวแลด้วย….ในบทอ่านแรกจากหนังสือบุตรสิรา(บสร35: 12-14, 16-18) ก็บอกกับพวกเราว่าพระเจ้าทรงปฏิบัติกับทุกๆคนอย่างเท่าเทียมกันพระองค์มิได้ให้สิทธิพิเศษแก่คนรวยและคนมีอำนาจแต่อย่างใดแต่พระองค์ทรงสดับฟังคำอธิษฐานภาวนอันต่ำต้อยของคนยากจนน่าสงสารและคนที่ต่ำต้อย           […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่29 เทศกาลธรรมดาปีC ลก18: 1-8…แล้วพระเจ้าจะไม่ประทานความยุติธรรมแก่ผู้เลือกสรรที่ร้องหาพระองค์ทั้งวันทั้งคืนดอกหรือ?…แต่เมื่อบุตรแห่งมนุษย์เสด็จมาจะทรงพบความเชื่อในโลกนี้หรือ? การอธิษฐานภาวนาและความเชื่อเป็นสองปัจจัยที่เกี่ยวข้องกันอย่างมากๆ…เป็นเพราะว่าเรามีความเชื่อเราจึงอธิษฐานภาวนาและในเวลาเดียวกันคำอธิษฐานภาวนาจะช่วยสนับสนุนความเชื่อของเรา…เราต้องอธิษฐานภาวนามิใช่เฉพาะเวลาที่เรามีปัญหาหรือมีความทุกข์ยากลำบากเท่านั้นแต่เราต้องอธิษฐานภาวนาตลอดเวลา…ให้เราหันไปหาพระเจ้าพระผู้ซึ่งเราไว้วางใจเป็นพิเศษ ข้อคิด…จากบทอ่านแรก(อพย17: 8-13) ซึ่งเล่าให้เราฟังถึงการสู้รบครั้งแรกที่ชาวอิสราแอลได้ทำการสู้รบหลังจากที่ได้ออกจากประเทศอีจิปต์และพวกเขาก็ได้รับชัยชนะซึ่งมิใช่จากความสามารถเก่งกาจของพวกเขาแต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งได้มาจากฤทธานุภาพของพระเจ้าที่โมเสสผู้นำของพวกเขาได้เป็นคนกลางทูลวิงวอนขอพระเจ้าให้ทรงช่วยเหลือพวกเขา           ส่วนพระวรสาร(ลก18: […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 28เทศกาลธรรมดาปีC ลก17: 11-19…คนโรคเรื้อนสิบคนเข้ามาเฝ้าพระเยซูเจ้าร้องตะโกนว่า“พระเยซูพระอาจารย์โปรดสงสารพวกเราเถิด”…เมื่อพวกเขาหายจากโรคคนหนึ่งซึ่งเป็นชาวสะมาเรียกลับมาหาพระเยซูเจ้าซบหน้าลงแทบพระบาทขอบพระคุณพระองค์…”ไม่มีใครกลับมาถวายพระเกียรติแด่พระเจ้านอกจากคนต่างชาติคนนี้หรือ”…”จงลุกขึ้นไปเถิดความเชื่อของท่านทำให้ท่านรอดพ้นแล้ว” เรามาชุมนุมกันในโบสถ์นี้เพื่อร่วมถวายพิธีบูชาขอบพระคุณแด่พระเจ้า…พิธีกรรมนี้มีความหมายเป็นการ“ขอบพระคุณ”…ดังนั้นให้เราขอบพระคุณพระเจ้าสำหรับพระพรต่างๆที่เราได้รับจากพระองค์โดยเฉพาะอย่างยิ่งโดยผ่านทางองค์พระเยซูเจ้าพระบุตรของพระองค์… ข้อคิด…พระวาจาของพระเจ้าสำหรับวันอาทิตย์นี้ต้องการจะสอนเราในเรื่องของความกตัญญูหรือการรู้คุณ…จากบทอ่านที่หนึ่งซึ่งเล่าให้เราฟังเรื่องราวของนาอามันชาวซีเรียซึ่งได้รับการรักษาให้หายจากโรคเรื้อนพร้อมทั้งได้ยอมรับว่าพระยาห์เวห์ทรงเป็นพระเจ้าสูงสุดแต่เพียงพระองค์เดียวอันเป็นการปูทางเพื่อไห้เราได้เข้าใจเหตุการณ์ที่พระเยซูเจ้าได้ทรงรักษาให้หายคนโรคเรื้อนสิบคนและมีเพียงคนเดียวซึ่งเป็นชาวสะมาเรียกลับมาขอบพระคุณพระองค์พลางถวายพระเกียรติแด่พระเจ้า           ในประเทศอิสราแอลสมัยพระเยซูเจ้า…คนที่เป็นโรคเรื้อนจะได้รับการขอร้องให้อยู่ห่างจากคนอื่นๆและต้องร้องป่าวประกาศให้คนอื่นทราบด้วยว่าตนเป็นโรคเรื้อนขณะที่กำลังจะเข้าใกล้ชุมชนที่มีคนอยู่และถ้าหากคนโรคเรื้อนคิดว่าตนได้หายจากการเป็นโรคเรื้อนแล้วก็จะต้องแนะนำตัวให้กับพระสงฆ์ซึ่งสามารถเป็นผู้ประกาศว่าเขาได้หายจากโรคเรื้อนแล้ว(ลนต14) ยนาอามันชาวซีเรียเมื่อได้รับการรักษาให้หายจากโรคเรื้อนด้วยคำบอกของท่านประกาศกเอลีชาแล้วเขาก็ได้รับความเชื่อในพระเจ้าของชาวอิสราแอลและก่อนจะกลับไปประเทศของตนเองก็ได้ไปขอบคุณท่านประกาศก… เช่นเดียวกับที่คนโรคเรื้อนทั้งสิบคนก็น่าที่จะรู้คุณค่าสิ่งทึ่พระเยซูเจ้าได้ทรงกระทำให้กับพวกเขาและพร้อมใจกันไปขอบพระคุณพระองค์…เมื่อพระองค์ได้ทรงรักษาพวกเขาทุกคนให้หายจากโรคเรื้อนแต่ทำไมอีกเก้าคนถึงคิดไม่ออกว่าจะต้องไปกราบขอบพระคุณพระองค์เช่นเดียวกับคนที่สิบซึ่งเป็นชาวสะมาเรีย […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 27 เทศกาลธรรมดาปีC ลก17: 5-10; ฮบก2: 4…ถ้าท่านมีความเชื่อเท่าเมล็ดมัสตาร์ดและพูดกับต้นหม่อนต้นนี้ว่า“จงถอนรากแล้วไปขึ้นอยู่ในทะเลเถิด” ต้นหม่อนต้นนั้นก็จะเชื่อฟังท่าน…เมื่อท่านได้ทำตามคำสั่งทุกประการแล้วจงพูดว่า“ฉันเป็นผู้รับใช้ที่ไร้ประโยชน์เพราะฉันทำตามหน้าที่ที่ต้องทำเท่านั้น”…”ผู้ชอบธรรมจะมีชีวิตเพราะความซื่อสัตย์”           การรับใช้พระเจ้ามิใช่เป็นหน้าที่แต่เป็นสิทธิพิเศษ…คุณภาพที่สำคัญที่สุดสำหรับการรับใช้นั้นก็คือ“ความรัก”…เราได้นำจิตตารมณ์ใดในการมากราบไหว้นมัสการพระเจ้าในพิธีบูชาขอบพระคุณและในการรับใช้พระเจ้า? […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่26 เทศกาลธรรมดาปีC ลก16: 19-31…ลูกเอ๋ยจงจำไว้ว่าเมื่อยังมีชีวิตลูกได้รับแต่สิ่งดีๆส่วนลาซารัสได้รับแต่สิ่งเลวๆบัดนี้เขาได้รับการบรรเทาใจที่นี่ส่วนลูกต้องรับทรมาน… พระเยซูเจ้าได้ทรงเล่าเรื่องอุปมาของเศรษฐีคนหนึ่งที่ไม่รู้จักแบ่งปันแม้กระทั่งเศษอาหารจากโต๊ะอาหารของตนให้กับลาซารัสคนยากจนที่กำลังจะอดตายกำลังนั่งอยู่ที่ปากประตูบ้าน…ความชั่วร้ายที่ยิ่งใหญ่ประการหนึ่งของคนเราในสมัยนี้ก็คือการเพิกเฉยหรือความไม่รู้สึกยินดียินร้ายต่อเพื่อนพี่น้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งต่อคนขัดสนคนยากไร้น่าสงสารคนด้อยโอกาสฯลฯ…ที่จริงพวกเราทุกคนต่างก็เป็นคนยากจนเป็นคนขอทานเฉพาะพระพักตร์พระเจ้า…ให้เราได้วอนขออภัยจากพระองค์ที่เรามีพฤติกรรมเย็นชาต่อคนที่โชคร้ายกว่าเรา ข้อคิด…วันนี้พระวาจาของพระเจ้าเตือนใจเราว่าทรัพย์สมบัติเป็นวิธีการหรือเครื่องมือในการใช้ชีวิตมิใช่เป็นเป้าหมาย…เราแต่ละคนจะต้องมีปรีชาญาณที่แท้จริงคือจะต้องรู้ว่าอะไรที่สำคัญกว่าในชีวิตของเราเราต้องรู้จักกำหนดความสัมพันธ์ที่ถูกต้องระหว่างวิธีการและเป้าหมายระหว่างทรัพย์สมบัติและโชคชะตาสุดท้ายของชีวิตของเราและดังนี้เราก็จะแน่ใจได้ว่าอะไรที่สำคัญกว่าในชีวิตของเราและอะไรที่มีความสำคัญน้อยกว่า อยากให้เราได้ไตร่ตรองดูโดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องอุปมา“เศรษฐีกับลาซารัส” ซึ่งเราสามารถเรียนรู้ได้ในเรื่องดังต่อไปนี้ ให้ใช้ทรัพย์สมบัติอย่างถูกต้อง…เรื่องอุปมาของวันนี้เชิญชวนเราให้ไตร่ตรองว่าจะต้องใช้ทรัพย์สมบัติอย่างไรมากกว่าที่จะไปไตร่ตรองเรื่องของการต้องทนทุกข์ทรมานพระเยซูเจ้ากำลังเตือนใจเรามิให้ใส่ใจในเรื่องของวิธีการหรือเครื่องมือมากไปกว่าเป้าหมาย…อย่าให้ทรัพย์สมบัติขัดขวางเรามิให้มีความเป็นคนมากขึ้นตรงข้ามเราต้องยอมให้ทรัพย์สมบัติทำให้เราเป็นหนึ่งเดียวกับผู้ที่ขัดสนมากยิ่งขึ้น…พระเยซูเจ้าได้พูดถึงอนาคตของผู้เป็นเศรษฐีซึ่งไม่ยอมแบ่งปันทรัพย์สมบัติของตนให้กับคนขัดสนคนที่ต้องการความช่วยเหลือ…พระองค์ไม่ได้บอกว่าทรัพย์สมบัติเป็นสิ่งชั่วร้ายหรือไม่จำเป็นสำหรับชีวิต…แน่นอนเศรษฐีจะไม่สามารถนำทรัพย์สมบัติของตนเข้าไปในโลกหน้า…เศรษฐีคนนั้นคิดได้และเป็นทุกข์กลับใจแต่ว่าช้าเกินไปไม่ทันการณ์ส่วนลาซารัสได้รับความสุขที่คงอยู่เป็นนิรันดร์เป็นรางวัลตอบแทน ให้วางใจในพระเจ้าไม่ใช่ในทรัพย์สมบัติ…เรื่องอุปมามิได้บอกว่าเศรษฐีได้ทรัพย์สมบัติมาอย่างไม่ถูกต้อง…พระวรสารไม่ได้กล่าวโทษความเป็นเศรษฐีของใครแต่กล่าวโทษเศรษฐีที่ไม่ใส่ใจต่อคนขัดสนคนที่ต้องการความช่วยเหลือ […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่25 เทศกาลธรรมดาปีC ลก16: 1-13…ไม่มีผู้ใดเป็นข้าสองเจ้าบ่าวสองนายได้เขาจะชังนายคนหนึ่งและจะรักนายอีกคนหนึ่งเขาจะจงรักภักดีต่อนายคนหนึ่งและจะดูหมิ่นนายอีกคนหนึ่ง…ท่านทั้งหลายจะปรนนิบัติรับใช้พระเจ้าและเงินทองพร้อมกันไม่ได้         สิ่งที่ผู้คนในโลกนิยมนับถือและอยากได้มากที่สุดอย่างหนึ่งก็น่าจะเป็นทรัพย์สมบัติเงินทอง…พระเยซูเจ้าได้ทรงบอกกับพวกเราว่า”ท่านทั้งหลายจะปรนนิบัติรับใช้พระเจ้าและเงินทองพร้อมกันไม่ได้”…เราต่างพร้อมใจกันมาในบ้านของพระเจ้าก็เพื่อที่จะกราบไหว้นมัสการพระองค์มิใช่ด้วยคำพูดของเราเท่านั้นแต่ว่าด้วยหัวใจของเราด้วย ข้อคิด…การใช้เงินทองของเราบนโลกใบนี้เป็นการทดสอบอย่างดีของการเป็นเจ้านายของพระเยซูคริสตเจ้าสำหรับพวกเราที่เป็นคริสตชนคือเราจะเลือกเอาพระคริสตเจ้าหรือเราจะเลือกเอาเงินทอง… ถ้าหากเราคิดว่าเงินทองคือเป้าหมายสำหรับชีวิตของเรามันก็จะล่อให้เราติดกับดักของมันอย่างรวดเร็วและจะตัดเราออกจากพระเจ้าและจากเพื่อนมนุษย์ ให้เราใช้ทรัพยากรของเราอย่างชาญฉลาดเพราะว่าทรัพยากรต่างๆเหล่านี้เป็นของพระเจ้ามิใช่เป็นของเรา มนุษย์เราสามารถใช้เงินทองไปในทางที่ดีและไม่ดีให้เราได้ใช้เงินทองที่เรามีอยู่สำหรับสิ่งดีๆ […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 24 เทศกาลธรรมดา ปี C ลก15: 1-32…ในสวรรค์จะมีความยินดีเพราะคนบาปคนหนึ่งกลับใจ…ทูตสวรรค์ของพระเจ้าจะมีความยินดีเช่นเดียวกันเมื่อคนบาปคนหนึ่งกลับใจ…เราจำเป็นต้องเลี้ยงฉลองและชื่นชมยินดีเพราะน้องชายคนนี้ของลูกตายไปแล้วกลับมีชีวิตอีกหายไปแล้วได้พบกันอีก… การทำบาปคือการออกห่างจากพระเจ้า…มีใครในพวกเราที่กล้าพูดว่าตนไม่เคยออกห่างจากพระเจ้าเลย…แต่ว่าพระเยซูเจ้าพระผู้เลี้ยงแกะที่ดีได้เสด็จมาตามหาพวกเราและพระองค์ทรงรู้สึกดีใจเมื่อได้พบพวกเรา…ให้เราได้ขออภัยโทษจากพระเจ้าสำหรับพฤติกรรมต่างๆของเราที่ได้ทำให้ตัวเราต้องออกห่างจากพระองค์… ข้อคิด…มีบางคนกล่าวว่าทำไมคนเลี้ยงแกะจึงต้องทำให้เรื่องแกะตัวเดียวที่หายไปกลายเป็นเรื่องใหญ่โตเมื่อยังมีแกะอื่นๆอีกตั้งเก้าสิบเก้าตัวที่ยังต้องเลี้ยงดูและเอาใจใส่และทำไมหญิงคนนั้นจึงต้องยุ่งอยู่กับเหรียญที่หายไปเพียงเหรียญเดียวและทำไมผู้เป็นบิดาจึงต้องให้ความสำคัญอย่างมากกับบุตรชายคนเล็กที่เอาทรัพย์ส่วนที่เป็นมรดกไปผลาญเสียจนหมดสิ้น ในชีวิตของเราอาจจะมีหลายสิ่งหลายอย่างเมื่ออยู่กับตัวเราเรามักจะไม่ได้ให้ความสำคัญมากเท่าใดนักต้องรอจนกว่าสิ่งนั้นจะหายไปสูญไปเสียก่อนเราจึงจะสามารถแลเห็นความสำคัญของมันดังตัวอย่างเรื่องอุปมาทั้งสามเรื่องของพระเยซูเจ้าในพระวรสารของวันนี้ซึ่งต้องการจะบอกเราว่าสิ่งๆหนึ่งจะกลายเป็นสิ่งมีค่ายิ่งสำหรับเราเพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเราและเราได้ลงทุนลงแรงอย่างมากเพื่อให้ได้มันมาและเพื่อให้มันอยู่กับเรา และในพระวรสารของวันนี้เราจะแลเห็นท่าทีสองอย่างที่แตกต่างกันระหว่างท่าทีของชาวฟาริสี–ธรรมาจารย์ที่เป็นศัตรูกับคนบาปและท่าทีของพระเยซูเจ้าที่เป็นเพื่อนกับคนบาป…เพราะ“บุตรแห่งมนุษย์ได้เสด็จมาก็เพื่อที่จะตามหาและช่วยให้รอดพันผู้ที่ได้พลัดหลงหรือได้สูญหายไป” ซึ่งเราสามารถแลเห็นและสัมผัสได้ในเรื่องอุปมา“ลูกล้างผลาญ” ของพระเยซูเจ้าที่จริงผู้เป็นบิดาก็ได้สูญเสียบุตรทั้งสองคนคนหนึ่งก็ได้สูญหายไปในประเทศห่างไกลของลูกคนเล็กส่วนอีกคนหนึ่งได้สูญหายไปในถิ่นทุรกันดารแห่งความเป็นศัตรูหรือการผูกใจเจ็บของลูกคนโต…ลูกคนเล็กอยากจะลองใช้ชีวิตที่แตกต่างออกไปจากชีวิตที่บ้านแต่ในที่สุดก็พบกับความผิดหวัง…ส่วนลูกคนโตแม้จะอยู่ที่บ้านไม่ได้ไปไหนก็ไม่ได้ช่วยให้เขาเข้าใจและยอมรับผู้ที่อยู่ด้วยกันกับเขาซึ่งเป็นน้องชายและบิดากลับแสดงอาการโกรธเคืองไม่ยอมเข้าบ้านไปแสดงความยินดีกับผู้เป็นพ่อและน้องชาย แน่นอนผู้เป็นพ่อย่อมรักลูกทั้งสองพร้อมทั้งตั้งความหวังไว้ว่าลูกทั้งสองจะรักและยอมรับซึ่งกันและกัน…ท่าทีของผู้เป็นพ่อสะท้อนให้เห็นถึงความใจกว้างของพระบิดาเจ้าและของพระเยซูเจ้าที่มีต่อคนบาป…พระเยซูเจ้าทรงมีลูกทั้งสองคนในผู้ฟังคำเทศน์สอนของพระองค์ซึ่งเป็นทั้งชาวฟาริสี–ธรรมาจารย์และประชาชนคนบาป […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่23 เทศกาลธรรมดาปีC         ลก14: 25-33…ถ้าผู้ใดติดตามเราโดยไม่รักเรามากกว่าบิดามารดาภรรยาบุตรพี่น้องชายหญิงและแม้กระทั่งชีวิตของตนเองผู้นั้นเป็นศิษย์ของเราไม่ได้…ผู้ใดไม่แบกกางเขนของตนและติดตามเราผู้นั้นเป็นศิษย์ของเราไม่ได้…         เรามักจะวัดค่าของคนจากความเสียสละที่อุทิศให้กับงานที่ได้รับมอบหมาย…เราคงไม่สามารถคาดหวังที่จะเป็นผู้ติดตามที่แท้จริงของพระคริสต์ได้โดยที่ไม่ต้องออกแรง…ให้เราได้ทำไตร่ตรองว่าการเป็นคริสตชนสำหรับเราให้ความหมายอะไร?…และมีผลกระทบต่อชีวิตของเราอย่างไรบ้าง?…ให้เราอธิษฐานขออภัยโทษจากพระเจ้าที่เรายอมปล่อยให้ความกล้าๆกลัวๆและความเห็นแก่ตัวเข้ามาครอบงำตัวเราทำให้เราอ่อนแอที่จะอุทิศตนเพื่อพระเจ้า         […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 22 เทศกาลธรรมดาปี C           ลก14: 1. 7-14…ทุกคนที่ยกตนขึ้นจะถูกกดให้ต่ำลงแต่ทุกคนที่ถ่อมตนลงจะได้รับการยกย่องให้สูงขึ้น…เมื่อท่านจัดงานเลี้ยงจงเชิญคนยากจนคนพิการคนง่อยคนตาบอดแล้วท่านจะเป็นสุขเพราะคนเหล่านั้นไม่มีสิ่งใดตอบแทนท่านได้ท่านจะได้รับการตอบแทนจากพระเจ้าเมื่อผู้ชอบธรรมกลับคืนชีพ วันหนึ่งพระเยซูเจ้าทรงได้รับเชิญไปงานทานเลี้ยงระหว่างงานทางเลี้ยงนั้นพระองค์ได้ทรงวิพากษ์วิจารณ์ถึงบรรดาแขกรับเชิญซึ่งแย่งกันสำหรับตำแหน่งที่นั่งที่มีเกียรติ…ณที่นี้พระเยซูเจ้าทรงเชิญชวนพวกเรามายังงานทางเลี้ยงของพระองค์ในพิธีบูชาขอบพระคุณซึ่งพระองค์ทรงเป็นเจ้าภาพส่วนพวกเราเป็นแขกของพระองค์…ทุกๆที่นั่งในวัดเป็นที่ที่มีเกียรติทั้งสิ้น…ให้เราได้รู้จักถ่อมตัวลงเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าพลางวิงวอนขออภัยโทษจากพระองค์สำหรับบาปต่างๆของเรา           ข้อคิด…พระวาจาของพระเจ้าในวันนี้  […]