การทำเครื่องหมายกางเขน (ทำสำคัญมหากางเขน)

ตั้งแต่ต้นศตวรรษที่ 3 ในพิธีรับศีลล้างบาป  และศีลกำลังของคริสตชนในอัฟริกา  และที่กรุงโรม  มีการทำเครื่องหมายไม้กางเขนที่หน้าผากของผู้รับศีล  เป็นเครื่องหมายว่า  บุคคลผู้นั้นได้กลายเป็นของพระคริสตเจ้า  และประหนึ่งถูกประทับตราหมายไว้แล้ว คริสตชนทำเครื่องหมายไม้กางเขนให้กับตนเองบ่อยๆ นอกจากทำเครื่องหมายบนหน้าผากแล้ว  คริสตชนยังทำเครื่องหมายที่ส่วนอื่น ๆ ของร่างกายด้วย  กลายเป็นเครื่องหมายขับไล่ปีศาจอีกอย่างหนึ่ง

การทำเครื่องหมายกางเขนอีกรูปแบบหนึ่ง คือ การยกมืออวยพร  วิธีการอวยพรจะแตกต่างกันบ้าง สุดแล้วแต่ท้องที่  และกาลสมัย  พวกตะวันออกมักจะอวยพรโดยมือถือไม้กางเขนไปด้วย

ส่วนการทำเครื่องหมายไม้กางเขนแบบ “มิติกว้าง” คือ ที่หน้าผากไปที่อก  และไปที่บ่าซ้าย-ขวา  ซึ่งนิยมทำกันมากในปัจจุบันนี้  เข้าใจกันว่ามีภายหลังวิธีแรกซึ่งเป็นแบบ “มิติสั้น” คือ ทำรูปกางเขนที่จุด ๆ เดียว  ตรงส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย  วิธีนี้นำมาใช้เป็นต้นว่า  ก่อนอ่านพระวรสาร โดยผู้อ่านหมายรูปกางเขนบนหนังสือที่อ่าน  และบนหน้าผาก  ริมฝีปาก  และหน้าอกของตน