Category: บทสนทนาจากเจ้าอาวาส

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 24 เทศกาลธรรมดา ปี C ลก15: 1-32…ในสวรรค์จะมีความยินดีเพราะคนบาปคนหนึ่งกลับใจ…ทูตสวรรค์ของพระเจ้าจะมีความยินดีเช่นเดียวกันเมื่อคนบาปคนหนึ่งกลับใจ…เราจำเป็นต้องเลี้ยงฉลองและชื่นชมยินดีเพราะน้องชายคนนี้ของลูกตายไปแล้วกลับมีชีวิตอีกหายไปแล้วได้พบกันอีก… การทำบาปคือการออกห่างจากพระเจ้า…มีใครในพวกเราที่กล้าพูดว่าตนไม่เคยออกห่างจากพระเจ้าเลย…แต่ว่าพระเยซูเจ้าพระผู้เลี้ยงแกะที่ดีได้เสด็จมาตามหาพวกเราและพระองค์ทรงรู้สึกดีใจเมื่อได้พบพวกเรา…ให้เราได้ขออภัยโทษจากพระเจ้าสำหรับพฤติกรรมต่างๆของเราที่ได้ทำให้ตัวเราต้องออกห่างจากพระองค์… ข้อคิด…มีบางคนกล่าวว่าทำไมคนเลี้ยงแกะจึงต้องทำให้เรื่องแกะตัวเดียวที่หายไปกลายเป็นเรื่องใหญ่โตเมื่อยังมีแกะอื่นๆอีกตั้งเก้าสิบเก้าตัวที่ยังต้องเลี้ยงดูและเอาใจใส่และทำไมหญิงคนนั้นจึงต้องยุ่งอยู่กับเหรียญที่หายไปเพียงเหรียญเดียวและทำไมผู้เป็นบิดาจึงต้องให้ความสำคัญอย่างมากกับบุตรชายคนเล็กที่เอาทรัพย์ส่วนที่เป็นมรดกไปผลาญเสียจนหมดสิ้น ในชีวิตของเราอาจจะมีหลายสิ่งหลายอย่างเมื่ออยู่กับตัวเราเรามักจะไม่ได้ให้ความสำคัญมากเท่าใดนักต้องรอจนกว่าสิ่งนั้นจะหายไปสูญไปเสียก่อนเราจึงจะสามารถแลเห็นความสำคัญของมันดังตัวอย่างเรื่องอุปมาทั้งสามเรื่องของพระเยซูเจ้าในพระวรสารของวันนี้ซึ่งต้องการจะบอกเราว่าสิ่งๆหนึ่งจะกลายเป็นสิ่งมีค่ายิ่งสำหรับเราเพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเราและเราได้ลงทุนลงแรงอย่างมากเพื่อให้ได้มันมาและเพื่อให้มันอยู่กับเรา และในพระวรสารของวันนี้เราจะแลเห็นท่าทีสองอย่างที่แตกต่างกันระหว่างท่าทีของชาวฟาริสี–ธรรมาจารย์ที่เป็นศัตรูกับคนบาปและท่าทีของพระเยซูเจ้าที่เป็นเพื่อนกับคนบาป…เพราะ“บุตรแห่งมนุษย์ได้เสด็จมาก็เพื่อที่จะตามหาและช่วยให้รอดพันผู้ที่ได้พลัดหลงหรือได้สูญหายไป” ซึ่งเราสามารถแลเห็นและสัมผัสได้ในเรื่องอุปมา“ลูกล้างผลาญ” ของพระเยซูเจ้าที่จริงผู้เป็นบิดาก็ได้สูญเสียบุตรทั้งสองคนคนหนึ่งก็ได้สูญหายไปในประเทศห่างไกลของลูกคนเล็กส่วนอีกคนหนึ่งได้สูญหายไปในถิ่นทุรกันดารแห่งความเป็นศัตรูหรือการผูกใจเจ็บของลูกคนโต…ลูกคนเล็กอยากจะลองใช้ชีวิตที่แตกต่างออกไปจากชีวิตที่บ้านแต่ในที่สุดก็พบกับความผิดหวัง…ส่วนลูกคนโตแม้จะอยู่ที่บ้านไม่ได้ไปไหนก็ไม่ได้ช่วยให้เขาเข้าใจและยอมรับผู้ที่อยู่ด้วยกันกับเขาซึ่งเป็นน้องชายและบิดากลับแสดงอาการโกรธเคืองไม่ยอมเข้าบ้านไปแสดงความยินดีกับผู้เป็นพ่อและน้องชาย แน่นอนผู้เป็นพ่อย่อมรักลูกทั้งสองพร้อมทั้งตั้งความหวังไว้ว่าลูกทั้งสองจะรักและยอมรับซึ่งกันและกัน…ท่าทีของผู้เป็นพ่อสะท้อนให้เห็นถึงความใจกว้างของพระบิดาเจ้าและของพระเยซูเจ้าที่มีต่อคนบาป…พระเยซูเจ้าทรงมีลูกทั้งสองคนในผู้ฟังคำเทศน์สอนของพระองค์ซึ่งเป็นทั้งชาวฟาริสี–ธรรมาจารย์และประชาชนคนบาป […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่23 เทศกาลธรรมดาปีC         ลก14: 25-33…ถ้าผู้ใดติดตามเราโดยไม่รักเรามากกว่าบิดามารดาภรรยาบุตรพี่น้องชายหญิงและแม้กระทั่งชีวิตของตนเองผู้นั้นเป็นศิษย์ของเราไม่ได้…ผู้ใดไม่แบกกางเขนของตนและติดตามเราผู้นั้นเป็นศิษย์ของเราไม่ได้…         เรามักจะวัดค่าของคนจากความเสียสละที่อุทิศให้กับงานที่ได้รับมอบหมาย…เราคงไม่สามารถคาดหวังที่จะเป็นผู้ติดตามที่แท้จริงของพระคริสต์ได้โดยที่ไม่ต้องออกแรง…ให้เราได้ทำไตร่ตรองว่าการเป็นคริสตชนสำหรับเราให้ความหมายอะไร?…และมีผลกระทบต่อชีวิตของเราอย่างไรบ้าง?…ให้เราอธิษฐานขออภัยโทษจากพระเจ้าที่เรายอมปล่อยให้ความกล้าๆกลัวๆและความเห็นแก่ตัวเข้ามาครอบงำตัวเราทำให้เราอ่อนแอที่จะอุทิศตนเพื่อพระเจ้า         […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 22 เทศกาลธรรมดาปี C           ลก14: 1. 7-14…ทุกคนที่ยกตนขึ้นจะถูกกดให้ต่ำลงแต่ทุกคนที่ถ่อมตนลงจะได้รับการยกย่องให้สูงขึ้น…เมื่อท่านจัดงานเลี้ยงจงเชิญคนยากจนคนพิการคนง่อยคนตาบอดแล้วท่านจะเป็นสุขเพราะคนเหล่านั้นไม่มีสิ่งใดตอบแทนท่านได้ท่านจะได้รับการตอบแทนจากพระเจ้าเมื่อผู้ชอบธรรมกลับคืนชีพ วันหนึ่งพระเยซูเจ้าทรงได้รับเชิญไปงานทานเลี้ยงระหว่างงานทางเลี้ยงนั้นพระองค์ได้ทรงวิพากษ์วิจารณ์ถึงบรรดาแขกรับเชิญซึ่งแย่งกันสำหรับตำแหน่งที่นั่งที่มีเกียรติ…ณที่นี้พระเยซูเจ้าทรงเชิญชวนพวกเรามายังงานทางเลี้ยงของพระองค์ในพิธีบูชาขอบพระคุณซึ่งพระองค์ทรงเป็นเจ้าภาพส่วนพวกเราเป็นแขกของพระองค์…ทุกๆที่นั่งในวัดเป็นที่ที่มีเกียรติทั้งสิ้น…ให้เราได้รู้จักถ่อมตัวลงเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าพลางวิงวอนขออภัยโทษจากพระองค์สำหรับบาปต่างๆของเรา           ข้อคิด…พระวาจาของพระเจ้าในวันนี้  […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่21 เทศกาลธรรมดาปีC ลก13:22-30…จงพยายามเข้าทางประตูแคบเพราะเราบอกท่านทั้งหลายว่าหลายคนพยายามจะเข้าไปแต่จะเข้าไม่ได้…กลับถูกไล่ออกไปข้างนอก พระเยซูเจ้าตรัสว่า“จะมีคนจากทิศตะวันออกและทิศตะวันตกทิศเหนือและทิศใต้มานั่งร่วมโต๊ะในพระอาณาจักรของพระเจ้า”…เราได้มาที่บ้านพระแห่งนี้จากที่ต่างๆกัน…ให้เราได้ขอบพระคุณพระเจ้าและวอนขอพระองค์ให้เราได้เป็นผู้เหมาะสมสำหรับจะเข้าสู่พระอาณาจักรของพระองค์ ข้อคิด…มีชายคนหนึ่งเข้ามาทูลถามพระเยซูเจ้าว่า“มีน้อยคนใช่ไหมที่เอาตัวรอด?”…ชายคนนั้นน่าจะเป็นชาวยิวซึ่งคาดหวังจะได้รับคำตอบว่าเฉพาะชาวยิวเท่านั้นที่จะสามารถเข้าพระอาณาจักรแห่งสวรรค์ได้ส่วนคนต่างศาสนาไม่มีสิทธิ์ พระเยซูเจ้าได้ทรงหยิบยกเอาคำถามของชายคนนี้ขึ้นมาใช้เป็นคำเตือนสำหรับคนร่วมสมัยกับพระองค์ว่า…”จงพยายามเข้าทางประตูแคบเพราะเราบอกท่านทั้งหลายว่าหลายคนพยายามจะเข้าไปแต่จะเข้าไม่ได้”…พระองค์กำลังต้องการจะบอกกับพวกชาวยิวว่าพวกเขากำลังอยู่ในอันตรายที่จะไม่ได้เข้าสู่พระอาณาจักรของพระเจ้าเพราะพวกเขามิได้ใส่ใจที่จะกลับใจตามคำเรียกร้องของพระองค์ เราคงเคยได้สังเกตุเห็นว่าประตูกลางของปราสาทพระราชวังหรือของคฤหาสน์ใหญ่โตหรือของโรงแรมสี่ดาวห้าดาวมักจะเป็นประตูที่กว้างใหญ่บุคคลเข้าออกได้สะดวกขอเพียงแต่ให้แต่งตัวหรูหราดูเหมือนเป็นคนมีตำแหน่งมีฐานะโดยไม่จำเป็นว่าจะต้องเป็นคนดีมีศีลธรรมหรือมีมนุษยธรรมแต่อย่างใด แต่ว่าในเวลาเดียวกันในอาคารใหญ่โตที่ว่านี้ก็มักจะมีประตูเล็กๆแคบๆอยู่ด้วยเสมอและเพื่อที่จะสามารถเข้าทางประตูเล็กๆแคบๆนี้ได้  จำเป็นต้องทำตัวให้เล็กให้ต่ำต้อยและต้องสลัดทิ้งสิ่งที่ทำให้ตัวรุ่มร่ามโดยไม่จำเป็นออกไปด้วย ตัวอย่างของภาพทั้งสองคงจะช่วยให้เราได้เข้าใจสิ่งที่พระเยซูเจ้าต้องการสอนพวกเราในวันนี้เมื่อพระองค์ทรงกล่าวว่า”จงพยายามเข้าทางประตูแคบ”…ทั้งยังจะช่วยให้เราได้เข้าใจสิ่งที่พระองค์บอกกับผู้ที่ติดตามพระองค์ในอีกโอกาสหนึ่งว่า  […]

…ข้อคิดวันสมโภชพระนางมารีย์ ได้รับเกียรติยกขึ้นสวรรค์ทั้งกายและวิญญาณ… ลก1:39-56…วิญญาณข้าพเจ้าประกาศความยิ่งใหญ่ของพระเจ้าจิตใจของข้าพเจ้าชื่นชมยินดีในพระเจ้า…พระองค์ทรงยกย่องผู้ต่ำต้อยให้สูงขึ้น… ในวันนี้พระศาสนจักรถวายเกียรติแด่สาวใช้ผู้สุภาพต่ำต้อยแห่งนาซาเร็ธเพราะผ่านทางพระนางโลกได้ต้อนรับองค์พระผู้ไถ่เราคริสตชนต่างมีความชื่นชมยินดีที่พระนางได้มีส่วนในพระเกียรติมงคลของพระบุตรของพระนางในเมืองสวรรค์และจากเมืองสวรรค์พระนางทรงกำลังเฝ้าดูเราอยู่…ให้เราได้หันกลับมาหาพระเจ้าพระผู้ซึ่งพระนางได้ทรงบอกกับเราว่าพระองค์ทรงเป็นผู้เปี่ยมด้วยความรักและเมตตาสงสาร ข้อคิด…พระสันตะปาปาปีโอที่12 ในวันที่1 พฤศจิกายนค.ศ. 1950ในพระสมณสาสน์“Munificentissimus Deus” ของพระองค์ได้ประกาศว่า“พระนางพรหมจารีมารีย์พระมารดานิรมลของพระเจ้าเมื่อได้จบชีวิตบนแผ่นดินของพระนางแล้วก็ได้ถูกยกขึ้นสู่เกียรติมงคลแห่งเมืองสวรรค์ทั้งกายและวิญญาณ” […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 19 เทศกาลธรรมดา ปี C ลก12: 32-48…ทรัพย์สมบัติของท่านอยู่ที่ใดใจของท่านก็จะอยู่ที่นั่นด้วย…ท่านทั้งหลายจงเตรียมพร้อมไว้เพราะบุตรแห่งมนุษย์จะเสด็จมาในเวลาที่ท่านมิได้คาดหมาย… เราเป็นคนรับใช้ของพระเจ้าและเป็นคนรับใช้ซึ่งกันและกัน…แต่ว่าเราเป็นคนรับใช้ประเภทไหน?…ให้เราได้ขออภัยโทษจากพระเจ้าเพราะบาปต่างๆของเราโดยเฉพาะอย่างยิ่งความไม่ใส่ใจในการรับใช้พระองค์และเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน ข้อคิด…หลายๆคนคงได้เคยขึ้นเครื่องบินกันแล้ว  ก่อนที่เครื่องบินจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าจะมีเจ้าหน้าที่บนเครื่องบินบอกบางอย่างแก่เราเช่น“ขอให้ท่านให้ความสนใจกับสิ่งที่เราจะแสดงให้ท่านดูเพื่อความปลอดภัยของท่านขณะที่เครื่องกำลังบินอยู่”…แล้วจึงตามมาด้วยการสาธิตให้ดูถึงการคาดเข็มขัดนิรภัยและให้คำแนะนำกับท่านว่าควรคาดเข็มขัดนี้ในขณะที่เครื่องกำลังจะทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าเขาจะบอกให้ท่านทราบทางออกฉุกเฉินและจะทำอย่างไรเมื่อเกิดการเตือนฉุกเฉินการใช้หน้ากากออกซิเจนของแต่ละคนที่จะหย่อนลงมาตรงหน้าของท่านและจะบอกท่านว่าใต้ที่นั่งของท่านมีเสื้อชูชีพเพื่อใช้ในกรณีที่เกิดเหตุขัดข้องเครื่องบินตกฯลฯ เบื้องหลังทุกอย่างของความมุ่งหมายเหล่านี้ก็เพื่อช่วยผู้โดยสารให้เตรียมตัวไว้สำหรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นโดยมิได้คาดหมาย…แต่มีกี่คนที่ให้ความสนใจในสิ่งที่เจ้าหน้าที่เตือนเพราะว่าอะไรก็ตามที่ทำให้ตกใจกลัวนั้นถ้ายังไม่เกิดขึ้นจริงๆคนเราก็จะยังไม่ตระหนกตกใจกลัวและร้องหาคนช่วย ในพระวรสารพระเยซูเจ้าทรงให้คำแนะนำในเรื่องของเที่ยวบินแห่งชีวิตเที่ยวบินที่เราทุกคนกำลังโดยสารและเดินทางอยู่พระองค์ตรัสให้เราเตรียมตัวสำหรับสิ่งที่มิได้คาดหมายเอาไว้เหมือนกับผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ที่เตรียมตัวให้พร้อมอยู่เสมอสำหรับต้อนรับนายที่จะกลับมา…มิใช่ด้วยความกลัวแต่ด้วยความเชื่อศรัทธาและความไว้วางในในพระเจ้า ในขณะที่ชีวิตกำลังดำเนินไปเรามีความตระหนักเพิ่มมากขึ้นว่าชีวิตกำลังผ่านพ้นไปอย่างรวดเร็วและรับรู้ว่าจะจัดการกับชีวิตของตนอย่างไรเพื่อการนี้…ชีวิตของเรามนุษย์ไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาจากก้อนหินหรือจากโลหะที่แข็งแรงคงทนแต่ถูกสร้างมาจากวัสดุที่เปราะบางมากชีวิตสามารถจะถูกพรากไปจากเราได้ในชั่วพริบตาเดียวโดยรับรู้ได้จากประสบการณ์ที่เราได้พบได้เห็นจากคนที่อยู่ด้วยกันกับเราซึ่งอาจจะเป็นเพื่อนของเราคนที่เรารู้จักคนที่เรารักอย่างไรก็ตามชีวิตที่สั้นและเปราะบางนี้จะนำเราไปสู่บ้านแท้ของเราอันเป็นบ้านที่จะทำให้เราเป็นสุขไปตลอดชั่วนิจนิรันดร์ […]

  ข้อคิดวันอาทิตย์ที่18 เทศกาลธรรมดาปีC ลก12:13-21…คนโง่เอ่ยคืนนี้เขาจะเรียกเอาชีวิตเจ้าไปแล้วสิ่งที่เจ้าได้เตรียมไว้จะเป็นของใครเล่า…คนที่สะสมทรัพย์สมบัติไว้สำหรับตนเองก็จะไม่เป็นคนมั่งมีสำหรับพระเจ้าซึ่งก็จะเป็นเช่นนี้แล…”         เมื่อให้ความอยากเป็นเจ้าของทรัพย์สมบัติต่างๆ  เข้าครอบงำในจิตวิญญาณมันก็จะทำให้เราลืมสิ่งต่างๆที่สำคัญกว่าในชีวิตของเราไป…พระเยซูเจ้าได้ทรงตรัสกับเราว่า“ชีวิตของคนเราไม่ขึ้นกับทรัพย์สมบัติของเขาแม้ว่าเขาจะมั่งมีมากเพียงใดก็ตาม”…เพราะว่าเฉพาะพระเจ้าเท่านั้นที่พระองค์สามารถทำให้เรามั่งมีและอิ่มอกอิ่มใจได้       […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 17เทศกาลธรรมดาปีC ลก11:1-13…เมื่อท่านทั้งหลายอธิฐานภาวนาจงพูดว่า“ข้าแต่พระบิดาพระนามพระองค์จงเป็นที่สักการะพระอาณาจักรจงมาถึง…โปรดประทานอภัยแก่ข้าพเจ้าทั้งหลายเหมือนข้าพเจ้าทั้งหลายให้อภัยแก่ผู้อื่น…” พระเยซูเจ้านอกจากจะได้สอนให้ศิษย์ของพระองค์อธิษฐานภาวนา“บทข้าแต่พระบิดา” แล้วพระองค์ยังได้บอกกับพวกเราอีกว่า“จงขอเถิดแล้วท่านจะได้รับจงแสวงหาเถิดแล้วท่านจะพบจงเคาะประตูเถิดแล้วเขาจะเปิดประตูรับท่าน”…พระองค์ทรงต้องการให้เราเข้าหาพระเจ้าเพื่อขอความช่วยเหลือจากพระองค์ด้วยความเชื่อมั่นและอย่างยืนหยัดไม่ย่อท้อ ข้อคิด…บทข้าแต่พระบิดาจะต้องเป็นบทภาวนาบทแรกและที่สำคัญที่สุดในบรรดาบทภาวนาทั้งหลายของคริสตชนแม้ว่าจะเป็นบทภาวนาสั้นๆแต่ก็กินใจความทั้งหมดเท่าที่ต้องการพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างเรากับพระเจ้าและเรากับเพื่อนพี่น้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของการรู้จักให้อภัยรวมทั้งสอนว่าเราควรจะภาวนาขออะไรและขออย่างไรจากพระเจ้า บทข้าแต่พระบิดาบรรจุโปรแกรมทั้งหมดสำหรับการเจริญชีวิตของคริสตชนด้วยจิตตารมณ์ของพระคริสตเจ้านั่นก็คือบทภาวนาข้าแต่พระบิดานอกจากจะต้องเป็นบทภาวนาของคริสตชนแล้วจะต้องเป็นชีวิตของคริสตชนด้วย ส่วนแรกของบทข้าแต่พระบิดา…เกี่ยวกับพระเจ้า…โดยเริ่มจากการรับรู้ว่ามีพระเจ้าและเราเรียกพระองค์ว่า“พระบิดา” ดังนั้นเราทุกคนก็เป็นบุตรของพระองค์ แล้วนั้นเราก็ถวายสักการะแด่พระนามของพระองค์ซึ่งเท่ากับเป็นการกราบไหว้นมัสการพระองค์ […]

ข้อคิดอาทิตย์ที่16 เทศกาลธรรมดาปีC ลก10: 38-42…พระเยซูเจ้าเสด็จเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่งสตรีผู้หนึ่งชื่อมาร์ธารับเสด็จพระองค์ที่บ้านนางมีน้องสาวชื่อมารีย์นั่งอยู่แทบพระบาทของพระองค์คอยฟังพระวาจา… พระเยซูเจ้าได้เสด็จมาบ้านของมาร์ธาและมารีย์…มาร์ธาก็ยุ่งอยู่กับการต้อนรับแขกพิเศษท่านนี้ส่วนมารีย์กลับนั่งที่แทบพระบาทของพระองค์พลางฟังพระวาจาของพระองค์…ในระหว่างพิธีมิสซาบูชาขอบพระคุณนี้เราต่างก็มีโอกาสที่จะทำสิ่งที่มารีย์ได้ทำคือการใช้เวลาช่วงหนึ่งเฉพาะพระพักตร์พระเจ้าเพื่อฟังพระวาจาของพระองค์ดังนั้นให้เราได้ปลุกเร้าความเชื่อของเราให้ตื่นตัวเฉพาะพระพักตร์พระองค์ก่อนที่เราจะร่วมในพิธีมิสซาบูชาขอบพระคุณ ข้อคิด…บทอ่านแรกจากหนังสือปฐมกาลซึ่งเล่าเรื่องของมหาบุรุษอับราฮัมและพระวรสารที่เล่าเรื่องของมาร์ธาและมารีย์…ทั้งสองเรื่องนี้เป็นเรื่องของการรู้จักต้อนรับแขกทั้งแปลกหน้าและไม่แปลกหน้าการต้อนรับแขกนี้เป็นคุณธรรมที่ได้รับการยกย่องมากในหมู่คนโบราณและแม้กระทั่งทุกวันนี้ก็ยังถือว่าเป็นคุณธรรมที่จำเป็นและน่ารักอย่างยิ่ง ในบทอ่านแรก(ปฐก18: 1-10) เราได้แลเห็นว่าเมื่อชายแปลกหน้าสามท่านได้ปรากฏตัวให้ท่านอับราฮัมท่านได้มีปฏิกิริยาตอบสนองด้วยการต้อนรับขับสู้ทันทีทันใดอย่างไรและพระยาห์เวห์ได้ทรงประทานรางวัลให้แก่ท่านอย่างไรบ้าง จากภาพของมหาบุรุษอับราฮัมในบทอ่านแรกนั้นก็จะช่วยทำให้เราเข้าใจพระวรสารได้ดีขึ้น…เข้าใจมาร์ธาและมารีย์น้องสาวที่ทำการต้อนรับพระเยซูเจ้าได้เป็นอย่างดีอย่างไรก็ตามเราจะแลเห็นภาพที่ขัดแย้งกันระหว่างการกระทำของมาร์ธากับการอุทิศตนให้กับองค์พระเยซูเจ้าอย่างเงียบๆของมารีย์ซึ่งมิได้หมายความว่าสิ่งที่มาร์ธากระทำนั้นไม่มีความสำคัญแต่ประการใดเพียงแต่บอกให้เรารู้ว่ามารีย์ได้เลือกเอาบางสิ่งบางอย่างที่สำคัญกว่าที่ดีกว่าไปคือสิ่งที่ต้องมาก่อนสำหรับมารีย์ก็คือการฟังพระวาจาขององค์พระเยซูเจ้า […]

ข้อคิดวันอาทิตย์ที่ 15เทศกาลธรรมดาปีC           ลก10: 25-37…ชาวสะมาเรียผู้หนึ่งเดินทางผ่านมาใกล้ๆเห็นชายที่ถูกโจรปล้นก็รู้สึกสงสารจึงเดินเข้าไปหาเทน้ำมันและเหล้าองุ่นลงบนบาดแผลแล้วพันผ้าให้นำเขาขึ้นหลังสัตว์ของตนพาไปถึงโรงแรมแห่งหนึ่งและช่วยดูแลเขา… วันนี้เราได้ยินได้ฟังเรื่องอุปมา“ชาวซามาเรียผู้ใจอารี” ที่พระเยซูเจ้าทรงต้องการสอนเราว่าพระเจ้าทรงประสงค์ให้เราได้ใส่ใจซึ่งกันและกัน…ทั้งสมณะและชาวเลวีคนนั้นสมควรที่จะต้องถูกลงโทษเพราะบาปประการหนึ่งซึ่งไม่ใช่เพราะเป็นการกระทำแต่เพราะเป็นการละเลยเพราะทั้งสองคนไม่ยอมที่จะช่วยเหลือชายคนนั้นที่ถูกโจรปล้นและถูกทุบตี…บาปของการละเลยอาจจะเป็นบาปที่เลวร้ายที่สุดของเราแต่ว่าเราบ่อยๆครั้งกลับคิดว่ามันไม่ใช่บาป […]