“จงขอเถิด แล้วท่านจะได้รับ”พระวรสารวันนี้แบ่งเป็นตอนย่อยๆ ได้ 3 ตอนคือ พระเยซูเจ้าทรงสอนให้ศิษย์ภาวนา (1-4) คำอุปมาเกี่ยวกับการวอนขอ (5-8) และพระสัญญาเมื่อวอนขอ […]
“จงขอเถิด แล้วท่านจะได้รับ”พระวรสารวันนี้แบ่งเป็นตอนย่อยๆ ได้ 3 ตอนคือ พระเยซูเจ้าทรงสอนให้ศิษย์ภาวนา (1-4) คำอุปมาเกี่ยวกับการวอนขอ (5-8) และพระสัญญาเมื่อวอนขอ […]
“พระองค์ไม่สนพระทัยหรือ?”การอธิบายพระคัมภีร์แบบดั้งเดิมส่วนใหญ่มักเข้าใจว่าพระเยซูเจ้าตำหนิมาร์ธาและชมเชยมารีย์ แต่หากมองด้วยมุมมองที่กว้างขึ้น นี่คือการสอนของพระเยซูเจ้าให้มาร์ธาเลือกทำสิ่งที่เหมาะสมที่สุดกับสถานการณ์ ณ เวลานั้นพระเยซูเจ้าสนิทกับครอบครัวของมาร์ธา มารีย์ และลาซารัส (ในเหตุการณ์นี้ไม่ได้กล่าวถึงลาซารัสเลย) เมื่อพระองค์เสด็จมาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง (น่าจะเป็นหมู่บ้านเบธานีตามที่ยอห์นบันทึกไว้) […]
แล้วใครเล่าเป็นเพื่อนมนุษย์ของข้าพเจ้า?นักกฎหมายคนหนึ่งมาถามพระเยซูเจ้าว่าต้องทำอย่างไรจึงจะได้ชีวิตนิรันดร ซึ่งอันที่จริงเขารู้คำตอบอยู่แล้วว่าคือการรักพระเจ้าและรักเพื่อนมนุษย์แต่จุดประสงค์ของนักกฎหมายคนนี้ต้องการจะทำให้พระเยซูเจ้าจนมุม จึงถามต่อว่า “แล้วใครเล่าเป็นเพื่อนมนุษย์ของข้าพเจ้า?”คำถามนี้ ดูผิวเผินเหมือนกับเป็นความอยากรู้ แต่อันที่จริงนักกฎหมายกำลังพยายามแบ่งแยกว่าใครที่เขาต้องรักในฐานะเพื่อนมนุษย์ และเมื่อรู้ว่าใครเป็นเพื่อนมนุษย์แล้วเขาจะรู้เช่นกันว่าใครไม่ใช่เพื่อนมนุษย์สำหรับชาวยิว เพื่อนมนุษย์ของพวกเขามีเพียงเพื่อนร่วมชาติเท่านั้น ไม่ใช่กับคนต่างชาติและคนสะมาเรียที่พวกเขาถือว่าไม่ใช่พวกเดียวกัน พระองค์จึงเลือกเล่าเรื่องชาวสะมาเรียผู้ใจดีเพื่อให้เห็นว่าการรักเพื่อนมนุษย์ไม่ถูกจำกัดด้วยเชื้อชาติ […]
“จงวอนขอเจ้าของนาให้ส่งคนงานมาเก็บเกี่ยวข้าวของพระองค์เถิด”เรื่องราวการส่งศิษย์เจ็ดสิบสองคนออกไปตามเมืองต่างๆ ล่วงหน้าก่อนที่พระเยซูเจ้าจะเสด็จไปนี้แสดงให้เห็นว่าหน้าที่ประกาศข่าวดีเป็นหน้าที่ของทุกคน ไม่ใช่เฉพาะศิษย์ที่ได้รับเลือกเท่านั้นนอกจากนี้ คำอุปมาเรื่องข้าวที่จะต้องเก็บเกี่ยวมีมากแต่คนงานมีน้อยยังหมายความว่าเป็นช่วงเวลาที่เราคนไทยเรียกว่า “น้ำขึ้นให้รีบตัก” เพราะช่วงเวลาที่สามารถเก็บเกี่ยวได้ผลดีมีเพียงช่วงเวลาสั้นๆ เท่านั้น หากทิ้งไว้ ข้าวก็จะเสียหาย บรรดาชาวนาจึงต้องทำงานแข่งกับเวลาเพื่อให้ได้ข้าวที่สมบูรณ์ที่สุด […]
“บนศิลานี้ เราจะตั้งพระศาสนจักรของเรา” พระศาสนจักรสมโภชนักบุญเปโตรและนักบุญเปาโลในวันเดียวกันจากธรรมประเพณีที่เชื่อว่าท่านทั้งสองเป็นมรณสักขีในวันเดียวกันในช่วงปี ค.ศ. 64-67 สมัยจักรพรรดิเนโร นักบุญเปโตรเป็นมรณสักขีโดยการถูกตรึงกางเขนเอาหัวลง ส่วนนักบุญเปาโลถูกตัดศีรษะ แม้การศึกษาทางประวัติศาสตร์ดูเหมือนจะเป็นไปได้ยาก แต่เรายังคงรักษาธรรมประเพณีการเฉลิมฉลองท่านทั้งสองในวันเดียวกันนี้มาจนถึงปัจจุบัน […]
“ทรงบิขนมปัง ส่งให้บรรดาศิษย์นำไปแจกจ่ายแก่ประชาชน”บทเพลงเริ่มพิธีของวันสมโภชพระคริสตวรกาย “พระองค์ทรงเลี้ยงดูประชากรของพระองค์ด้วยข้าวสาลีที่ดีเลิศ” (เทียบ สดด 81:16) คือบทนำที่ช่วยทำให้เราเข้าใจพระวาจาและวันฉลองนี้มากขึ้นขณะที่พระเยซูเจ้ายังทรงพระชนม์อยู่บนโลกนี้ พระองค์ใส่ใจประชาชนในทุกเรื่อง ไม่แต่เพียงเรื่องจิตใจเท่านั้นแต่เป็นเรื่องร่างกายด้วย แม้เมื่อถูกประจญเรื่องอาหารพระองค์จะยืนยันว่า […]
“พระจิตเจ้าจะทรงแจ้งให้ท่านรู้คำสอนที่ทรงรับจากเรา”“เรายังมีอีกหลายเรื่องที่จะบอกท่าน แต่บัดนี้ท่านยังรับไว้ไม่ได้” พระเยซูเจ้ากำลังกล่าวถึงไม้กางเขน แต่บรรดาศิษย์คาดหวังว่าพระองค์จะเป็นผู้นำการเปลี่ยนแปลงและทำให้ชาวยิวยิ่งใหญ่ขึ้นอีกครั้ง บรรดาศิษย์ยังไม่พร้อมจะเข้าใจความจริงเรื่องพระทรมานและการกลับคืนพระชนมชีพของพระคริสตเจ้า และยังไม่พร้อมที่จะยอมรับชะตากรรมของพวกเขาเองที่จะต้องรับทรมานเพราะการเป็นพยานถึงพระคริสตเจ้าอีกด้วยแต่ “เมื่อพระจิตแห่งความจริงเสด็จมา พระองค์จะทรงนำท่านไปสู่ความจริงทั้งมวล” พระจิตเจ้าจะนำทางบรรดาศิษย์ (และพวกเราทุกคน) […]
ทุกคนที่มีพระจิตของพระเจ้าเป็นผู้นำ ย่อมเป็นบุตรของพระเจ้านักบุญเปาโลในจดหมายถึงชาวโรมสอนเรื่องบุคคลที่ดำเนินชีวิตตามธรรมชาติ (เนื้อหนัง) และบุคคลที่ดำเนินชีวิตตามพระจิตเจ้า เปาโลเน้นให้เราทุกคนดำเนินชีวิตตามพระจิตเจ้า เพราะ “เพราะพระจิตของพระเจ้าสถิตอยู่ในตัวท่าน ถ้าผู้ใดไม่มีพระจิตของพระคริสตเจ้า ผู้นั้นก็ไม่เป็นของพระองค์” (รม […]
“จนกว่าท่านจะได้รับพระอานุภาพจากเบื้องบนปกคลุมไว้”พระเยซูเจ้าสรุปชีวิต คำสอนและภารกิจของพระองค์ไว้ในประโยคสั้นๆ ก่อนที่พระองค์จะจากบรรดาศิษย์ไปคือ “พระคริสตเจ้าจะต้องรับทนทรมานและจะกลับคืนพระชนมชีพจากบรรดาผู้ตายในวันที่สาม จะต้องประกาศในพระนามของพระองค์ให้นานาชาติกลับใจเพื่อรับอภัยบาป โดยเริ่มจากกรุงเยรูซาเล็ม” (ลก 24:46-47)การ “เริ่มจากกรุงเยรูซาเล็ม” เพื่อยืนยันว่าพระเยซูเจ้ามีชีวิตอยู่จริงกับบรรดาศิษย์ซึ่งพวกเขาเป็นพยานยืนยันถึงเรื่องนี้ได้ […]
“เราให้สันติสุขของเรากับท่าน”เรายังอยู่ในบริบทของคำปราศรัยสุดท้ายของพระเยซูเจ้าก่อนพระองค์จะสิ้นพระชนม์ เรื่องที่พระองค์กล่าวมีมากมายเหลือเกิน แต่ทุกเรื่องเปี่ยมไปด้วยความห่วงใย เพราะพระองค์กำลังจะจากไปและกังวลว่าบรรดาศิษย์จะอยู่กันอย่างไรถ้าไม่มีพระองค์ พระองค์จึงฝากฝังพวกเขาหลายเรื่องหนึ่งเรื่องที่สำคัญคือพระองค์รู้ว่าบรรดาศิษย์ยังไม่เข้าใจคำสอนของพระองค์ดีนัก แต่พระองค์หวังว่าพวกเขาจะเข้าใจเมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพระองค์กลับคืนชีพแล้ว ถึงกระนั้นเพื่อความมั่นใจ พระองค์จึงสัญญาจะส่ง “พระผู้ช่วยเหลือ” […]